~घिमिरे युवराज ‘कर्जुना’~
ढ्याङ ढ्याङ ढ्याङ
ढ्याङ ढ्याङ ढ्याङ
हन मन हन मन हन मन
आज अचानक आफ्नै मन्त्रले काम गरेन
मेरो यो झान्क्री ढ्याङ्ग्रोले किन
कुनै प्रेतलाई भागाएन ?
ढ्याङ ढ्याङ ढ्याङ…
मसानघाटमा बसेर
चिहानको हड्डी खनेर
तन्त्र साधनाले कम्पित म
हन मन हन मन हन मन
सारा शक्तिलाई लठ्याएर
एकै ठाउमा डल्लो पार्थें
झम्टिदै आउने अजङ्गको बाघलाई
भुमरीमा पारेर घुमाउथें
आकाश, पाताल, बायु, अग्नि भाकेर
भुतहरुलाई रगत छदाउथें
ढ्याङ ढ्याङ ढ्याङ…
तर आज किन आफ्नै मात्रले आँफैलाई लागेन ?
ढ्याङ ढ्याङ ढ्याङ…
ढ्याङ्ग्रो ठोक्दा ठोक्दै भनन्न भो
र मैले डिस्को नाचें
मन्त्र जिब्रो मै लरबरायो र चार्बाक भाकेँ ।
लौ मलाई के भयो मैले आफ्नै माटो छोडें ।
के मैले धेरै सस्कार गर्नु अघी सगुन धेरै पिएँ ?
पिए पनि सगुनै सम्झेर र त पिएँ
बोनका नाम मा पिएं, ईश्वरको नाममा पिएँ
मेरो आफ्नै ढ्याङ्ग्रोको नाममा पिएँ ।
उफ !! आज निक्कै लागेछ मलाई
मेरो झाक्री मन्त्रले काम गरेन
ढ्याङ्रो सुरमा बजेन
र मलाई आफ्नै शक्तिले बच्चाएन
लौ मलाई अचानक के भयो ?
हरे, म गोले झाक्री भएं
मेरै ढ्याङ्ग्रो ठोक्दै मनिसहरु मेरै वरिपरि नाच्दै थिए
र म अचानक गोले झान्क्री मरें ।
SEPTEMBER 17, 2013
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
