~कुन्दन काफ्ले~
रोगी भएँ मानसिक, हेला कति गर्दछौ ।
म पनि त मान्छे नै हुँँ, आँखा कति तर्दछौ ।
दृष्टि तिम्रो बुझाई हो, पागल भनी जो भन्दछ ।
भेदभाव र घृणाले, मान्छे पागल बन्दछ ।
कुण्ठाहरुले मन मेरो त भित्र भित्रै गलेछ पो ।
संकाको आगोले त मनकै लंका जलेछ पो ।
तिरस्कारको आँधीले वैंस उसै ढलेछ पो ।
इच्छाएका पलाएका रहरहरु बलेछ पो ।
रोपेथें आँपको बृक्ष, धन्य कटुस फलेछ पो ।
रमायौ अब हैन त, इश्वर तिमी पनि ।
गुथाएर पगरी पागल, बन्यौ तिमी खुवै धनी ।
बहुलाएर सडक पेटी, घुम्छु म नाङ्गै अनी ।
वहाएर हिम गंगा, बस्नु कैलाशमै रमी ।
नियतिले ठगेको, झरेको यौटा फूल हुँँ ।
विरह र विरक्तिमा जलेको म धुल हुँँ ।
च्यातिएर फालिएको वेवारीसे तुल हुँँ ।
राज्यबाट हेपीएको नेपाली कै कूल हुँँ ।
००
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘Kritisangraha@gmail.com‘ मा पठाईएको । )
