~सोम खनाल~
शीखरै फुल्ने त्यो मेरो नेपाल, गुराँश थुंगाको
कस्तुरी डुल्ने ती डाडा पाखा, चप्लेटी ढुंगाको
स्म्रीती मीठो आतैमा बोकी छोडेर आको छु
मुटुमा रोपी देशको माया गोडेर आको छु ।
थाहा छ मलाई के फुल्छ सधै पाहाडी पाखामा
बिरह बनी के बग्छ सधै रसीला आखामा
म टाढा हुन्न ती आखाबाट ओझेल परेर
फर्केर आउछु म हैन गा’को बसाई सरेर ।
नदेऊ बिदा, नगर साइत, नठान पराई
म कहा जाउं, मारेर माया त्यै घर नआई ।
म टाढा छैन, यो मुटु त्यही बसेको हुने छ
जननीलाई सम्झदा आसु खसेको हुने छ ।
हृदय दिने उदार मेरा हीतका दौतरी
ति बाटै भरी पर्खेर बस्ने शितल चौतारी
गुन्जन्छ सधै कानैमा तिन्ले बोलाईरहेको
देख्दछु सधै निस्सार गाउं टोलाईरहेको ।
म जहां जाऊं जन्मेको ठाऊं आखैमा हुनेछ
झुकेर सधैं त्यो प्रीय धर्ती श्रध्दाले छुने छ ।
फर्केर फेरी धरणीलाई अंगालो हालौला
मझेरीबाट अधेरो मेट्न दियालो बालौला ।
म नदी जस्तै बगेर जान्छु पहाड फोडेर,
किनार भरी सुसेली बतास कोसेली छोडेर ।
चाडै नै यौटा अनन्त सागर भेटाई आउनेछु
जगतै लाई सिन्चने तिर्खा मेटाई आउनेछु ।
January 28, 2013
(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)
