~ललिता ‘दोषी’~
सानो-सानो सेतो-सेतो
राम्रो खरायो
मैले आऊ भनेको त
परै हरायो
खुर्र यता, खुर्र उता
आमा छोडी जान्छ
दुबो घाँस जे पाए नि
कुटुकुटु खान्छ
ठाडा-ठाडा कान छन्
राम्रा ठूला आँखा
डराएर खोरमा पस्छ
ऊ नजिक जाँदा
माया लाग्छ उसको मलाई
दिन्छु अन्न पानी
गएन है उसको कहिल्यै
चकचके बानी ।
-बुद्धनगर, काठमाडौँ
(स्रोत : मुना २०६५ फागुन)