~सुषमा घिमिरे~
प्रिय,
मलाई माफ गर
सौभाग्य या भनौं तिम्रो दिर्घायुको मागमा
म भगवानको आडमा
अनशन बस्न सक्दिन
भोक त्याग्न सक्दिन
प्रिय, म व्रत बस्न सक्दिन ।
एउटा कालो रातमा,
भयंकर हावा हूरीमा,
विकट मरुभूमिमा
समय बदल्न अग्रसर मेरा पाइलाहरू
तिम्रो साथ लागेका थिए
अंकुश तोड्न तयार मेरा हातहरूले
तिम्रो हात थामेका थिए
तर, तिम्रा निकृष्ट हातहरू मैमाथि उठे
तिम्रा रुखा वचनहरूले मैलाई घोचे
तिम्रा हातहरू, अनि तिम्रा वचनहरू
जतिखेर ममाथि उठ्छन्
म एउटा मृत्यु अनुभव गर्छु
आफ्नो आत्मसम्मानको मृत्यु ।
यसरी म धेरैचोटि मरिसकें
एउटा जिन्दगी सयौं चोटि मर्नुको
दुर्भाग्य भोगिसकें ।
अनि, तिम्रा हत्यारा हातहरू
अघोषित उत्सव मनाउँदै
ताली बजाइरहेको
तिम्रा क्रुर वचनहरू
आफ्नै अस्तित्व जनाउँदै
लाली फिँजाइरहेको
म कसरी सहन सक्छु ?
मलाई मान्छे नगन्नेले
महानता आश नगरे हुन्छ
म शास्त्रका महान् नारीझैँ
तिम्रा दुष्कर्म भुलेर
तिम्रो पूजा गर्न सक्दिनँ
तिम्रा चोटहरूलाई
वरदान मान्न सक्दिन
तिमी जति नै अनुनय-विनय गर
प्रिय, म व्रत बस्न सक्दिन ।
हाल-नयाँ बानेश्वर।
स्थायी-खैरेनीटार, तनहुँ
December 26, 2006
(स्रोत : सयपत्री)
