~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~
राजा, केवल एक कलम देऊ !
सावनमा !
क¥याङकुरुङको प्वाँखको डन्डी,
हिमाली बादल छोएको,
मानसरोवर सलिल उछाली,
धोएको !
निर्जन–बासा, एकलासी,
प्रेमको बिन्दु रोएको,
जीवनमा !
राजा, केवल एक कलम देऊ !
सावनमा !
घामछायाको विशाल वनमा,
इन्द्रेणीको लच्कनमा,
किरण–कणीको सुन्दर, सुन्दर,
मिश्रणमा !
सुन्दरताको मिश्रणले बरबर, बरबर,
क्वै भावुकको रोदनमा,
मुजूरहरुको नर्तनमा,
कमलको भाउ कीचडका,
रमरममा
तित्रा बादल
तित्रा बादल
तीन–तारे तितिरबितिरमा
बोलिरहेको पक्रन्छु
थोपल पङ्खी गगनमा,
बेच्छु जुगान्जुग जनजनमा
बोलुन् बराबर क्षणमा !
विजय धनुष तब लच्केला
कालउपर !
कुवेर दीन हुन्, इन्द्र डाहामा,
हाँस तिमी
भर्दै उर, हे भर्दै उर !
अमरत्वको ली झम्के परेली
कविता
बोल्ली मलाई, “श्रृगार किन्दिनोस्
बाबा सविता ! ”
धाई बनाउँछु त्यल्लाई
तालिम नरमले
काँढा मरुन् सब पृथिवीका
शीतल मलमले !
तीन–तारे तित्रा मर्दैनन्
बोल्छन् जगजुग
मर्दछ काल शरमले !
साँची राख्दछु आजको ढुकढुक,
आजको बरबर,
राजा !
कवि भै साउनचरी
केवल एक कलमले !
