~कात्यायन~
– मलाई जन्म दिंदा पक्कै मेरी आमा कोमामा परेकी हुनुपर्छ | प्रसव-पीडाले मूर्च्छित भएको हुनुपर्दछ |
– फूलले वास्ना हराएको हुनुपर्छ | वसन्त निर्जीव भएको हुनुपर्छ | समय सून्यमा विलिन भएको हुनुपर्छ | मृत्यू अचेत भएको हुनुपर्छ |
– मेरो जन्म हुनुभन्दा पहिले कुखुराहरूले पनि विहानीको डांक फुक्न बिर्सिएको हुनुपर्छ |
– युवा-युवतीहरू सबै कोमामा थिए | बृध्दहरू सबै कोमाको सपना देखिरहेका थिए |
– विपनामा कोमा ! सपनामा कोमा !
– गाउँ, वस्ती, शहर सबै कोमामा थिए | गाँस कोमामा थियो, सास कोमामा थियो, बास कोमामा थियो | आस कोमामा थियो | देश नै कोमामय भएकोथियो |
– मानो सारा जगत नै; सृष्टि नै कोमामा अड्किएको थियो |
– मलाई पनि एकपल्ट आमा हुन मन लाग्छ | मलाई जन्म दिंदा कोमामा आमाले भोगेको पीडा भोग्न मन लाग्छ | सृष्टिको स्वर्गीय आनन्द लिन मन लाग्छ |
– मलाई आमाले झैं कोमाको रस-स्वादन गर्ने तीब्र आकांक्षाले श्फुरित गर्छ | स्व-वीर्य धारण गर्छु र आमाको कोमाको यात्रामा निरन्तरता दिन्छु |
– होस् नखुलुन्जेल त्यही कोमामा रमाइरहन्छु |
चाबहिल, काठमाडौँ – ७ |
(स्रोत : रचनाकारको फेसबुकबाट सभार)
