~बिनोद गौचन~
म कसको कविता लेखूँ ?
नाम्लोले थाप्लो खाएको
धादिङको भरियाको कविता लेखूँ कि
जमिन्दारबाट सताइएको
धनगढीको कमैयाको कविता लेखूँ ?
म कसको कविता लेखूँ ?
दैलेखमा ढुङ्गे पहरा फोर्ने
ज्यामीको कविता लेखूँ कि
कर्णाली वगरमा गिट्टी कुट्ने
सुत्केरी आमाको कविता लेखूँ ?
म कसको कविता लेखूँ ?
स्याङ्जा पुतलीबजारमा
सुन्तला बेच्ने विधुवाको कविता लेखूँ कि
जुम्ला खलङ्गामा माग्न बस्ने
टुहुराको कविता लेखूँ ?
म कसको कविता लेखूँ ?
मेरो कविताले कसैको दुःख बुझ्दैन भने
मेरो कविताले कसैको आँसु पुछ्दैन भने
व्यर्थै म किन कविता लेखूँ ?
म आफूमात्र अघाएर किन धोकाको कविता लेखूँ ?
आफूमात्र लगाएर
किन नाङ्गाका कविता लेखूँ ?
जेजति कविता लेखेँ, लाग्छ, अन्जानमै लेखेँ
जे जस्ता कविता लेखेँ, लाग्छ अज्ञानमै लेखेँ
अब उप्रान्त
म कविता लेख्दिनँ, यही नै हुनेछ मेरो अन्तिम कविता ।
– शिवालयचोक, पोखरा
(स्रोत : मधुपर्क २०६८ पुस)
