~दिलिप योन्जन~
किन तिमी अन्धकारमा सधै बस्छौ
ठीकै छ
तिम्रो सहयोगी योद्धा हुँ म
सँगै नबसौला हुदैन
उज्यालोले त पोलेको छैन
आँखाहरु पट्टिले बाँधेको त छैन
दिनमै धुवाँ लगाइदिएको त छैन
आगोको ज्वाला नदेखेर त होइन
हावा लगाउँला धुवाँ उडाउन
पर्खाल भत्काउँला प्रकास देखाउन
तिमीलाई स्वतन्त्रता देखाउँला
समान हक अधिकार दिलाउन
लगातार म लागिरहुँला
एक थोपा रगत भैन्जेलसम्म
आशाको त्यान्द्रोलाई लठारो बनाउन
यो शिर नढलुन्जेलसम्म
अब पनि तिमी एक्लै अन्धकारमा बस्छौ
ठिकै छ
म सहुँला अधिकार माग्दिन
अन्धकारहरु ममा पनि त छ
ढुख बेदना र यातना किन बुझ्दैनौ
फेरि युद्धभुमिमा क्रान्तिको बिगुल फुक्नु छ
हातमा हतियार लियरहातमा हात मिलाउनु छ
कि कसैले पैसा र तक्मा त देखाएन
यी सबै झुटो आश्वासन र बिश्वास हो
धाक र सम्पतिको झुटो अहम् हो
सबै यहाँ किचिएका, पिसिएका छन
भोक भोकै नाग्गै नाग्गै मरेका छन
क्रुरयातनामा कति मरे
बच्ने आसै आसमा कति मरे
यदि तिमी हतियार बनेर निस्कन्छ भने
अन्याय र अत्याचारको भन्डाफोर गर्छौ
भनेआगो निभाउन पानी बनी लाग्छौ
भनेचार पर्खाल भत्काई निस्कन्छौ भने
रोग र भोकको बिरुद्द आवाज उठाउँछौ भने
समान हक अधिकारको सवाल उठाउछौ भने
सम्झौता र सन्धिमा देश बेच्न,सिमाना सार्न दिदैनौ भने
झुटा अन्धबिस्वास र कुनिती तोड्न
बन्दुक बोक्नु परे भन मलाई
शोशण र दमन गर्नेको बिरोधमा
आवाज उठाउनु परे भन मलाई
आकास धर्ति थर्काइ दिन्छु
गोली थाप्न तयार छु
रास्ट्र र रास्ट्रीयताको लागी
भन तिमी सधै मलाई
बिरोधमा लड्नु परे
म त्यसबेला तिम्रो सिपाही बन्ने छु।
बोगोता कोलोम्बिया
September 7, 2007
(स्रोत : कविता कुसुम)
