~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~
क.
यो राजा,
जसमा हामी खण्ड, खण्ड सब जोहिई बन्छौं एक,
हामी अनगिन जराहरुको एउटा बोटको पुष्प उदेक,
जसका छत्र विशाल बनाउन हामी बन्यौं डाँडी, डाँडी,
खाल्डा, डाँडा, लेक !
यो हाम्रो हो सगरमाथा,
आदि ज्योतिका वाचाल गाथा,
नेपाली यो आकाशभरिका ताराहरुले
गरिंदो किरणले अभिषेक !
ख.
यो मुटु हाम्रो,
चल्ला जबतक, चलुँला, चलुँला चलुँला निःशङ्क !
कुन उकाला, काँडा, वनमा चलुँला ?
भन, गलुँला ?
यसका हामी कर्मचारी, अवयव, अङ्ग, शरीर !
मानवकृत सजीव हामी नेपालीको राष्ट्रप्रतीक !
नेपाली नै ननिभी कहिल्यै, निभ्न नसक्ने निभ्न नसक्ने,
हे भूमण्डल ! चिनू यो प्रदीप !
ग.
त्यो हो झार पशुको जो यसको पाउ चढ्दैन,
त्यो भुल्का हो जुन आँखामा महत्व यसको
चढ्दैन !
घ.
एक गीतले रच्छौ संसार, आफ्नो संसार नेपाली ।
गीत त्यसको गेडा यही हो,
लय यही हो, ताल यही हो !
हामी फेला पार मुटुमा,
ए एक कोटी ! एक कोटी ! !
ङ.
अतीतसँग भविष्यको के विच्छेदनले बन्दछ जीवन ?
हे हाँडी हो ! फुटौला !
हे भाँडा हो ! टुटौला
आफूलाई नसम्झे सबले हामी स्वदेशी माटो,
हामी स्वदेशी माटो !
च.
मूर्ख नाकमा चाउरी पर्लान् ।
पर्लान् मुजा,
तर, ए धीमान् ! ए नेपाली !
कविको दिलको आँखा भरीभर
सच्चाइ रहे,
सम्झे यति, यहि हो,
नेपाल राष्ट्रको जीवन ध्वजा !
छ.
सात गङ्गा हो अमृत छर्क !
नेपाली हो हजार दिशातिर
हजार सडकमा चल्दा, फिर्दा,
भित्री नजरले यसतिर फर्क !
यो हामी हो !
हामी यो !
ज.
यसमा हामी,
हामीमा यो
कोटी एक
एक कोटी !
