~प्रकाश रम्घाली~
काँडे तारको बारलाई फुत्त नाघेर
जब निस्कन्छ यो फौजी केटो
त्यसपछि-
टक्क रोकिन्छ दौडीरहेको बादल
नुन खाएको कुखुराझै झोक्राउन थाल्छ घाम
बन्दुकको छर्रा लागेको चराझै छटपटाउछ जून
र, तितर/बितर हुन्छन आकाशमा गट्टा खेल्दै गरेका ताराहरु
प्रेम गर्न डराउछे आफ्नै प्रेमिका
धक मान्छ बोल्न आफैलाई पढाएको मास्टर
माझी दाईको लगौटी भित्र घुस्स्रेर रोईदिन्छ नदी
हातमा चप्पल लिएर कुलेलाम ठोक्छन् देउराली
आमाको हातबाट खस्छ एक्कासी ढाडु र पन्यो
बा’ले लगाउनै बिर्सनछन् हतारमा जुत्ताको तुना
बैनिको केशमा ओईलाउछ सिउरी रहेको गुराँसको फूल
बेनामी हुन्छन हल्कराको झोलाबाट खामबन्दी चिठ्ठीहरु
स्कूल हिडेका केटा-केटीको अलप हुन्छ बाटो
अशुभ संकेतले फरफराउछ पृथ्वीको देब्रे आँखा
चुडिन्छ एकाएक गाईने दाईले रेटिरहेको सारङगीको तार
पिट्दा-पिट्दै उछिट्टिएर आरनबाट
जब छप्काउन थाल्छ खुकुरीले शासकको घाँटी
ठिक यसैबेला,
सिंहदरबारको ओछ्यानबाट ब्यूँझिएको सरकारले-
साताको पाँच छाक मासु
मनसुलीको भात
केही गोटा कुखुराको अण्डा
र,ससर्त हरियो मण्डी ओछ्याई दिएर –
सजाउछ म्यूजियममा यौटा बर्दीको मान्छेलाई ।
