~अभिसेक ढुङ्गाना~
खै के सम्झानु छिमेकले, घतगरि सुस्ता लुटेको दिन,
छाती चिर्र चिरा परिकाना फुट्यो, सिक्किम फुटेको दिन |
राष्ट्र यो रोयो झरेर बलिन्द्र आसु , आमा रुदै थिन पर
बजो बनाई आमा को काख यो समय हसिरेको तर |
क्या लाचार सरि जीवन भयो, को संग माग्ने बास,
आफ्नै मात्री कोख मा बसिरही, किन अरु को दास|
हाम्रो जीवन हुन्छ सार्थक कहाँ बचेर मात्र भगत,
लायो मिच्न भने छिमेकले येसरी, रहन्न नेपाल जगत |
खै रोक्ने कसरि रहेछ र सिमा मिचेर लागेपछि,
आस्तितो नै पर्दछ धरापमा किनभने राष्ट्रनै बगेपछि |
बेर्थै किनछर बच्नु अहो बेचेर मात्री भुमि,
के गर्भगर्नु छ र नेपाली भनि चुमेर तेस्रो भुमि |
खै केहि गरिएन पहल भने छेकेर सुस्ता हरु,
झुक्ने छ इतिहास गौरव गोर्खालीहरु रुनेछन पुस्त हरु |
रोख्नै पर्छ सुस्ता सिक्किमहरु, छिमेक रिसाए पनि,
इतिहास लेखिरहनछन् विर सपुतले दुनिया डराए पनि |
हाम्रै दाजुबहिनि छुटेर रोइरहे दार्जीलिंग छुटेको दिन,
ल्यानुपर्छ जुटेर नेपाली जनाले मिलनहरुको दिन |
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘नयाँ रचना पठाउनुहोस्‘ बाट पठाईएको । )
