~दीपक जडित~
सुन् ए , ईश्वर !
कस्तो भ्रम फैलाईछस् तैंले
आजपनि मान्छेहरु नाघेर मान्छेहरुलाई
दौडिरहेछन् तँलाई भेट्न
म सम्झन्छु त्यो दिन अझै
भनेको थिएँ मैले
‘प्राणीहरु माझ रहने
प्रेम नै एक मात्र धर्म हो । ‘
चाहन्थेँ म
ननाघुन् मान्छेहरु मान्छेलाई
लुकाएर प्रेम छातिभित्र
म सम्झन्छु त्यो दिन अझै
सुनेर मान्छेहरुले मलाई
उडाएका थिए परेवा शान्तीको
यत्र तत्र आकाशमा
सुन् ए , ईश्वर !
कस्तो भ्रम फैलाईछस् तैँले
जो मैले तोड्न सकिनछु
र पत्थर बनेर
तेरै दलिनमा खडा छु आज
म सम्झन्छु त्यो दिन अझै
मान्छेहरुलाई मैले
मान्छेहरुकै अर्चना गर्दै
मान्छे बनेर बाँच्नु भनेथेँ
तर मान्छेहरुले
चोक चोकमा ठड्याएर मेरै मुर्ति
भन्न थाले , ‘उ त ईश्वर हो ।’
सुन् ए , ईश्वर !
सकिनँ मैले कसैगरी
मान्छेहरुको यो भ्रम तोड्न
तोडिदे यो भ्रम तैँले नै आज
म चाहन्न
फेरी मान्छेहरु कुनै चोकमा
मुर्ति बनेर ठडिउन् ।
(स्रोत : माइ संसार डट कम)
