~पूर्ण ओली~
ज्योतिर्पुञ्ज उदाउँदो धरतिको प्यारो सबैको थियो
कल्लाई इख भो र बल्न नदिई झ्याप्पै निभाईदियो
पापीले कुन फाइदा लि मुटुको टुक्रा खसालीदियो
भित्रैभित्र कदापि झिक्न नहुने काँडा पसालीदियो ।
ढाल्ला जीउ सरी बतास चल्छ मनमा रोकेर रोकिन्न यो
चारैतिर अन्धकार सरि भो छेकेर छेकिन्न यो
जोडी छिन् अझ पुत्रपुत्रि पनि छन् बाँच्न सके ठाउँ छ !
पीडा मात्र पिएर बाँचु कसरी ! छातीभरी घाउ छ ।
यौटा हात दिई उठाउँछु उता बच्चा परे बेभर
अर्कोले पुछिदिन्छु आँशु प्रियको शोक््ले झरे बर्बर
आफ्नै आँशु झरे पुछूँ म कसरी ! पाक्दो छ भित्री खिल
आफै धर्मर छु, समालु कसरी ! बाँकी दुखेका दिल ।
को को छौ ? किन चूपचाप पर छौ ? आफ्ना बिरानाहरु
टाढैबाट नदेउ अर्ति नजिकै आएर रोऊ बरु ।
भुल्ने होइन चीर सम्झिरहने जुक्ती सुझाऊ कुनै
आत्मालाइ मिलोस शान्ति परिको स्वर्लोक वास् होस् सँधै ।।
२०७३।७।२० भैरहवा
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘Kritisangraha@gmail.com‘ मा पठाईएको । )
