~वसन्त प्रवीण~
तिमीसित जीवनको, नाता अटुट जोडिएको
थालौं त्यहींबाट जहाँ, पहिले थियो छाडिएको
साइनो यो हामीबीचको, भर्खरैको कहाँ हो र
अरुलाई भने अहिले, भर्खरै पो थाहा भो’ र
सँगै मिली पिरतीको, विरुवा ‘थ्यो गोडिएको
थालौं त्यहींबाट जहाँ, पहिले थियो छाडिएको
कति जुनी बितिगए, कति अझै बिताउनु
हरेक चोटि पाऊँ तिम्रो, छाती भित्रै निदाउनु
कल्पिन ‘ नि सक्दिन म, तिमीबाट टाढिएको
थालौं त्यहींबाट जहाँ, पहिले थियो छाडिएको
याद होला कतिपल्ट, बादलु मै उडीदिन्थ्यौं
मीठा-मीठा कुरा गर्दै, क्षितीज पारी पुगीदिन्थ्यौं
हुन्थ्यो हरेक सुख-दुख, एक-अर्कामा बाँडिएको
थालौं त्यहींबाट जहाँ, पहिले थियो छाडिएको
आऊ तिमी सम्झिएर, पर्खेको म हुँला
भेट हुँदा धेरैपछि, हात समाइ रुँला
बल्यौ तिमी कुन कुनामा, अन्तै थें’ म गाडिएको
थालौं त्यहींबाट जहाँ, पहिले थियो छाडिएको …
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘नयाँ रचना पठाउनुहोस्‘ बाट पठाईएको । )
