~कमल प्रकाश पौडेल ~
ठोस पार्छु भनी सोच्यो, पग्लिएर तरल बन्छ
बिर्सूं, बिर्सूं, फेरि बिर्सूं, सम्झना नै हरपल बन्छ ।।
साँच्चै खोज्यो नसम्झन, प्रयास ग¥यो बिर्सन
मन मुटु तिर्सनाले, खहरेको भेल बन्छ ।।
आहा π कति रमाइलो, अँगालोको परिधिमा
कल्पूँ मृग पाठा नाच्ने, मन मृगस्थल बन्छ ।।
नसकिने कल्पनाले, जिन्दगीको यात्रा मेट्न
सोचेजस्तो होस् जीवन, शान्त र निर्मल जल बन्छ ।।
पहरा पहाड सिङ्गै, बोकिएला जस्तो लाग्छ
आखिर् भोगाइमा जीवन्, कति नै निर्वल बन्छ ।।
गर्व गरूँ मान्छे म त, मान्छेमाथि महामान्छे
राप, ताप पर्नासाथ, निर्वलियो जल बन्छ ।।
साँच्चै हो जीवन युद्ध, कैल्यै जित्न नसकिने
जन्म्यो, उº¥यो, टुट्यो, फुट्यो, जीवन आखिर निष्फल बन्छ ।।
–रचनाकालः–२०६३÷०४÷०६
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
