~गणेश पुर्बछाने मगर~
हिड्दा हिड्दै जीवन को यो गोरेटो मा
धेरै ठाउमा ठक्कर खाइयो
प्रियसी को आस जवानी को जोश मा
दिए चोखो प्रेम सबै स्वार्थी माया पाइयो
जीवन भन्नु हाम्रो अनुभव को संगालो पो रहेछ
आज हो या भोलि ?? यहाँ कस्लाइ केथाहा?
आखिर यहाँ मरी लानु केनै पो रहेछ ???
मन भरि बोक्ने पर्दो रैछ अनगिन्ती पिर ब्यथा
सम्झन्छु म ति अतित का दिन हरु
रमाउछु म आफ्नै दुनियामा
बोकी सून्यताको मन हरु
उही स्वार्थी प्रियसी को यादमा
आखिर एस्तै रैछ हाम्रो जिन्दगानी
उस्त उस्तै हो कर्कलाको झै पानि
चोखो माया दिदा दिदै पनि उनीलाई
पाए धोका बने मै आफु अन्जानी
(स्रोत : कविता कुसुम)
