~पूजा हमाल~
कुनै एउटा गाउँमा एक दाजु र बहिनी एक-आपसमा साह्रै मिलेर बस्थे । उनी दुइको मेलमिलाप देखेर गाउँलेहरू सब छक्क पर्थे । कुनै कुनैले त झिजो मानी डाहा समेत गर्थे भने कतिपय उनीहरूसँग खुशी पनि थिए । उनीहरूका बुबा-आमा पनि थिएनन् न त सम्पत्ति नै जोडजाम गरेका थिए । त्यसैले आर्थिक अवस्था एकदमै कमजोर थियो । एकदिनको कुरा हो- आफ्नै गाउँका थुप्रै केटाकेटीहरू पढ्न स्कुल जाँदै गरेको दृष्यलाई देखेर बहिनी अञ्जुलाई पनि पढ्ने चेतना जागृत भएछ । यो कुरा उनले मौका छोपेर आफ्ना दाजु रमेशलाई बताइन् –
“दाजु, मलाई पनि विद्यालय पढ्न जाने मन लागेको छ । विद्यालयमा हाम्रा उमेरका धेरैजसो दाजुभाइ दिदीबहिनीहरू पढ्न स्कुल जाँदा रहेछन् हामी कति अभागी रहेछौं।”
यति भन्दै अञ्जुले आँखाबाट बररर आँसु झारिन् ।
बहिनीको बलिन्द्रधारा आँसु देखेर रमेशले शान्त्वना दिंदै भन्यो – “बैनी, तिमी स्कुल जान्छ्यौ भने म मिहिनेत परिश्रम गरी तिम्रो पढाइ खर्च जुटाउन सक्छु, तिमी केही दिनसम्म धैर्य गर म बहिनीलाई अवश्य पढाउँछु ।”
फुर्सदका बखतमा रमेश काम खोज्दै गाउँगाउँमा डुल्थ्यो । एकदिन बेलचुडी गाउँका मुखियाका घरमा पुगेछ र सोधेछ – “मुखियाजी कहाँ हुनुहुन्छ ?”
“ए को बालक हो ?” मुखियाले सोधे ।
“म कामको खोजीमा हिंडिरा’छु मलाई काम गर्ने अवसर दिनुहोस्” भनेर बिन्ती ग¥यो ।
मुखिया शान्त र दयालु स्वभावका थिए । उनले प्रश्न सोधे-
“बाबु तिम्रो घर कहाँ हो ?”
“मेरो घर गैरी गाउँ हो ।”
“तिम्रो नाम नि ?”
“रमेश हो ।”
“तिम्रा बाबु-आमा कहाँ छन् ?”
“मेरा बाबु-आमा ५ वर्ष अघि स्वर्गवास हुनुभएको हो अलिअलि कुरा मात्र थाहा पाउँछु । हामी दुई भाइबहिनी छौं । मेरी बहिनीले पढ्न साह्रै इच्छा देखाएकी हुनाले म यहाँ काम खोज्न आएको हुँ ।”
“बाबु तिमी यति माया लाग्दा मृदुभाषी रहेछौ तिमीसँग म ज्यादै प्रभावित भएँ । मेरा घरमा पनि ५ सन्तान छोराछोरीमध्ये कुनै पनि बाँचेनन् । म सन्तानबिहीन भएर निराश जीवन व्यतित गरिरहेको छु । यो दैवको लिला पनि बडो बिचित्रको हुँदो रहेछ । कसैलाई आमाबाबु नभएको पीडा त कसैलाई छोराछोरी नभएको पीडा यस्तै रहेछ जिन्दगानी” भन्दै आँसु झारे ।
“बाबु रमेश, मेरा घरमा पनि बाबुनानी छैनन् त्यसैले तिमी आफ्नी बहिनीलाई लिएर आऊ तिमीहरूको पालन पोषण गरी म पढाउँछु र लेखाउँछु । कूलरत्नकै रुपमा राखेर एक बाबुको धर्म निर्वाह गर्छु ।”
रमेश घर गयो र बहिनी अञ्जुलाई फकाएर साथमा लिई मुखियाबाको घरमा बस्न आइपुग्यो ।
मुखिया धनवीरले भोलिपल्टै ती दुईलाई स्कुलमा भर्ना गरिदिए । त्यसदिनदेखि उनीहरू खुबै मिहिनेत र लगनका साथ पढ्न थाले । ती हुँदाहुँदै पछि गएर रमेश चाहिं इन्जिनियर बन्न सफल भयो भने बहिनी अञ्जु पनि त्यस्तै पढेर डाक्टर भइछन् । अहिले त त्यस गाउँभन्दा पनि दाजु रमेश र अञ्जु बहिनीको नाम दूर देशसम्म चिनिन पुगेको छ साथै मुखिया धनवीरको नामले पनि त्यत्तिकै बखान वा चर्चा पाएको छ ।
पूजा हमाल
कक्षा-८, वर्ग (ख)
समताशिक्षा निकेतन
शिवमन्दिर, नवलपरासी
2012/05
