~रश्मिला कवाङ `रश्मि`~
ना वगु न्हाँनँ मुंग नं
पिनेया लकसता लयलय तायक हवइगु स्वँ
न्हिल न्हिल वांवांथाय सद्भावया बास्ना होल
स्वार्थ मरुगु पुखुचाय न्हयापुसे च्वंगु थगु म्हासिका बियो
हवाय् च्वंनिमा छ ख पलेस्वँ
जीवनया खुसी बः नपनपां चुइक वायच्वङामा जी
काचाक जिगु थ्व मिखा हवोयच्वंगु स्वंखे ल्ववानी
तगु कष्ट थके हे सुस्क थ्व हलिमय थगु आनन्द होल
न्हयोङ च्वंगु छंगु मुखुया पला दाँदाँ पतिका यागु वर्खा अले वर्षाया ईः
सिनाज्या अले समाज्या लुमन्ति वई
अले
नुगलं झसुका लांकीधाय्थे छंगु संघर्षया बयान िजं याय् गथे
छ ह्याको बाँलाक समायाङ होसां
सुनंन थाछ्या-कोछ्या या मति तगु मरु
फुई तक नं सुनं यायेगु कुत मया
छंगु तुतियाता उलि हे कष्ट जुसां
छंगु ख्व गब्लें हे िखंउसे मच्वं
थ्व ईः ल्वँ स्वयो नं छासां
थमं थता कपाँय स्वयो नं नाइसे जुयो होयोच्वनिगु छंगु रुप खङ
दाग हे मरुगु छन्व बखुंचा थे च्वंगु छंगु रुप खङ
थता थमं झ्वाता खानी केबल झ्वाता
छायधसा
जिनं छ थे स्वं हे ख
जीगु लकस नं छं े हे ख
वहे तुं बास्ना वहेंतुं न्हा
मात्र कुसंस्कारगु झ्याझ्याकुतिगु विचाः अले
पित्तृ ख्य वइगु बलापिसं ल्व वइगु
यन् सह यङ च्वङामा छ थे न्हिले मफायमा पलेस्वँ मखु
मात्र स्वँ मात्र स्वँ
छ म्वाङ च्वंगु फये खे जिनं म्वाङ च्वङागु दु
तर
जि छाय पलेस्वँ जुय मफुता
छं थे जि गे म्वाय मफुता
छंगु सेवा सद्भाव अले श्रद्धा जागु वास्ना अले व पुखुचा
आखिर छु रहस्य ख व
जिछक जक मखु
इलयब्याले ट्वाल जुय च्वने
पुखुचा वन छ ह्वायच्वंगु पुखुचा लिकस स्वायच्वने छंगु विगत लुइकेता
धायथें छला बलाम्हा हे ख
छंगुि ह निसे पल्लातक कुतयाय लुइकेता
छंगु जीवन्तता थुइकेता
छंगु जीवन्तता थूयकेता
तर मफाय्
शान्तगु लकसखे होयगु छंगु स्वभावग्वफय वसां पों वसां
तधि जुयो सुयागु न्हयोने शीर कोमछुक होइगु
छंगु बानी खङ जीगु नुःगले नं छं थे जुयगु मति जायो वल
स्वंया हलिमय मात्र स्वं जुयो मखु
पलेस्वँ हे जुयो होयगु जुल
करुणांजगु मति द पिनिगु जनमास या
न्हयोने च्वंगु पुखुचाय छं थे
जुयो होयगु जुल …………।
पलेस्वँ (नेपाल भाषा)
(नेपाल भाषाको कविता)
रश्मिला कवाङ “रश्मि”
मुलढोका-४, भक्तपुर
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘नयाँ रचना पठाउनुहोस्‘ बाट पठाईएको । )
