~कमल प्रकाश पौडेल ~
कैलेकाहीं आउ भन्थें, बारै घोकी आउन थाली
सर्माएर सम्साँझैमा, औलै टोकी आउन थाली ।।
नआउ कैल्यै नभनेनि, सँधै आउ त भन्दैनथें
सुटुक्क ! आ मोरी भन्यो, ढोकै ठोकी आउन थाली ।।
कसैलाई थाह दिनुहुन्न, वरिपरि हामी दुईको
हल्ला गर्न हुन्न भन्यो, बाहिरै खोकी आउन थाली ।।
मसँग त केही छैन, केवल एउटा रित्तो ज्यान
अघाएर आउनु भन्थें, साह्रै भोकी आउन थाली ।।
पढ्नुपर्छ मैले अब, दुई चार महिना नआउ भनें
लाज मानी घुम्टो तानी, मुखै ढोकी आउन थाली ।।
काम परी कतै हिड्यो, वैकल्पिक बाटो खोजी
सुर पाई त्यतै गा’को, ¤याप्पै रोकी आउन थाली ।।
दिक्क परें अब त म, कैल्यै नआ भन्दिऊँ जस्तो
वार्गेनिङ गरीगरी, रेटै तोकी आउन थाली ।।
रिसाएर दुई झाप्पड, गालैमाथि पड्काईदिएँ
त्यसपछि त बेसुरमा, रक्सी धोकी आउन थाली ।।
पाँचसात महिना टाढा भई, मैले सोचें बल्ल उम्कें
तेरै हुन् भनी पछि, बच्चै बोकी आउन थाली ।।
–रचनाकालः–२०६२÷०६÷०५
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
