~कमल प्रकाश पौडेल ~
कति दयनीय जीवन, बाँच्ने आत दह्रो छैन
निर्लज्ज भै उभिन नि, टाउको धन्ने जरो छैन ।।
दैवको नै नियतिले, हान्यो लात कति रुखो
दुनियाका महल हुँदा, ऊ ओत्ने टहरो छैन ।।
सामाजिक विभेद कति, धनी गरिव बीच त्यहाँ
चिल्ला सडक, कार तर, ऊ हिड्ने डहरो छैन ।।
थोपा–थोपा पसिनाका, फाँटैभरि खेती गर्नु
बाउसो खन्यो अर्कैलाई, आºनो कुनै गरो छैन ।।
झुत्रे झाम्रे पहिचान, राम्रो खानु राम्रो ओड्नु
जीवन नै टालटुल, लुगा एकसरो छैन ।।
यस्तै भै बाँच्नलाई, उस्लाई क्यै रहर छैन
घिस्रिएर माथि उठ्न, समात्ने लहरो छैन ।।
जीऊ सकी रगतले, पसिनाको पैंचो लिई
के आश ? के बास ? फराल्ने पहरो छैन ।।
साढे दुई बीस बेतन, परिवार पाल्नैपर्ने
धमाधम धनको वर्षा, बर्सने तहरो छैन ।।
–रचनाकालः–२०६३÷०३÷३०
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
