~केवल गंगा गुरुङ~
तिम्रो घरको वलियो खम्वाहरु
हेर आज खोक्र्याई सके
तिमी खेल्ने आँगन
केहि पड्कीएको थर्कनाले भ्वाङ परिसक्यो
न त गनि साध्य छन् यहाँ
मुर्दाहरु
न त गनि साध्य छन् यहाँ
अपाङ्गहरु
न पुछी साध्य छन् यहाँ
आँसुका छालहरु
न त सम्हाली साध्य छन् यहाँ
मांसपेसी र अस्थिपञ्जरका पहाडहरु
के सोची तिमी आज
जताततै वारुद
वम,वन्दुक पड्कदा
कुम्भकर्ण निद्रामा छौ
संसारलाई शान्तिको पाठ सिकाउँने तिमी
संसारमा शान्तिको दियो वाल्ने तिमी
संसारलाई सत्मार्गतिर डोर्याउँने तिमी
तर आज
आफ्नै आँगनको नरसंहार
कसरी हेरिरहेकाछौ शान्तिका आँखाले
तिम्रो चिनारी ओम मणि पदमे हो
पनि विकृति वनिसके
तिम्रो तपस्यास्थल खोतलेर
ज्वालामुखी फुकी सके
के यतिले पनि पुगेन र ?
तिम्रो शान्तिप्रीय मनलाई
यो अशान्त वातावरणले झक्झक्याएन ?
हे वुद्ध अव त व्यूउँत
म फेरि प्रणाम गर्दैछु तिमीसँग
हे वुद्ध अव त व्यूउँत
तिम्रो सपनामा परेकालाई व्यूताउ
वेहोसी मै घर जलाउँनेलाई व्यूउताउ
तिम्रा ती सितल नयनहरुले
घोल शान्ति आँखाहरुमा
तिम्रो पवित्र हातले छुवाएर
घोल घोल मर्मस्पर्श घाउ
वुद्धम् शरणम् गच्छामी ।
(स्रोत : कविता कुसुम)
