~गणेश पुर्बछाने मगर~
कालो त्यो सन्नाट रातलाई उछिन्दै
सुनौलो यो बिहानीलाई नै रोजे
अतित का ति सबै कुरालाई बिर्सन्दै
बर्तमानको नया जीवन लाइ नै रोजे
जीवन भन्नु अनुभवको संगालो पिर-व्यथा बोक्दै
क्ष्यणिक – क्ष्यणको हाँसो लाइ नै रोजे
माया त गरियो धेरैलाई बैस छँदै
सबै बाट धोका पाइयो अब विश्वास गर्न छोडे
जन्मदानी एक्लै थिए मर्दा नि जान्छु एक्लै
त्यसैले होला आज मैले एक्लो जीवनलाई नै रोजे
(स्रोत : कविता कुसुम)
