~नारायणदेवी श्रेष्ठ~
धा, दु:ख खाना मन छाय् ख्वय्गु ?
फुक्क सुखीपिं छन्हु ज्वी दु:खी,
सु:खी धा:पिं नं ह्निलितिनी रे,
रात्री दिवस थें सुख दु:ख धैगु
हित्तु हिला च्वन नियमा थ्व ‘वैगु’
धा, दु:ख खाना मन छाय् ख्वय्गु ?
रविया गति थें सन्ध्या कालय्
थुगु सुख नं ला फ्वीतिनि हंचा,
थौंया बिपना कह्नय् व सपना
सपना हे ख: थुगु जग विपना,
धा, दु:ख खाना मन छाय् ख्वय्गु ?
स्वर्णिम आशय् बिलिबिली जा:गु
हृदय थ्व जाय्फु घोर निराशं,
विचरा पंकज प्रेम वियोगय्
ला:थें झि नं लाय्फु पासा,
धा, दु:ख खाना मन छाय् ख्वय्गु ?
हे मन छाय् थें ह्वाँय् ह्वाँय् ख्वय्गु
सुख दु:ख लिस्ये छाय् संघर्ष,
ख्वय्मदु बरु न्ह्यु, झं इतिइति न्ह्यु
ख्वय्मदु सिबे जा मोह्निल धाय्ब्यु,
धा, दु:ख खाना मन छाय् ख्वय्गु ?
– ‘धर्मोदय’
(स्रोत : नारायणदेवी श्रेष्ठको नेपाल भाषाको कविता सङ्ग्रह ‘मुकुस्वाँ’ बाट सभार)
