~कोइँचबु काःतिच ‘उत्तम’~
‘थुइय्या … खाराने,
अभागी टुहुरा !
मार-दे बेअÞने माचाबि’ –
ठुँगीरहेको छ आमाको दिक्दारी चिले रुइनाले ।
उहिले उहिले
दुधमा खरानी घोलेर खिर पकाएको उपद्रव
ओथरा बसेको ग्लुमु आमको अण्डा फुटाएको छिमाले स्मृति
गाई बाख्रा बालीमा छाडेर साथीहरुसँग बरालिएको बिस्मृत उकुस
खित-मा बोइश-शा गिदीमा बर्खे भेल उर्ली रहेका छ ।
काकाताली !
टुहुरा जिन्दगीको उर्त्तार्द्ध
लखातरान्न,
खाराने अनुहार खिस्रिक्क !
साँच्चिकै मर्न नसकेको म
भाग्यमाथि कुनै आस्था नराख्दा नराख्दै
आफ्नै बलबुतामा घिस्रिँदा धिस्रिँदै
व्यक्तिगत अकांक्षालाई गलहत्ताएर
सामुहिक र्स्वर्थको बकपत्र पेश गर्दा गर्दै
साँच्चिकै अभागी महसूश गरीरहेछु म ।
थुइय्या …
काले बन्ठा खाराने !
थुक्क
दुःखी अभागी टुहुरा !
थुः
बेकामे कोइँच बु काःतिच ।
—————-
–काःत, चुप्लु (ओखलढुङ्गा)
(स्रोत : http://www.sunuwar.org/ )
