~गजेन्द्र बुढाथोकी~
मान्छे, बल्ल आफूले पिडा पाएपछि
अरुका पिडा बुझ्छन्।
हो, तिमीले प्रेममा गुमाएपछि
बल्ल मेरो प्रेम बुझ्यौ
जति बढी कष्ट सह्यो
उति पलाउँछ/फैलिन्छ प्रेम
न घृणा बन्छ, न बदला लिन्छ कहिल्यै
चाहनाको सीमा हुँदैन
शायद बन्धन पनि
पाउनुमात्र होइन प्रेम
यो त साधनामा हुन्छ, प्रार्थनामा हुन्छ
बाँच्ने तरिका सिकाउँछ प्रेम
अभावमा, भोकमा, पिडामा
सुखमा, उन्मादमा
मिलनमा, बिछोडमा
जीतमा, हारमा।
हृदयमा फैलिन्छ यो
आँखाबाट बग्छ
ओठबाट फैलिन्छ
तिमी मुस्कुराउ हरपल
चाहना केवल यति छ
म चिताबाट पनि
तिम्रो उज्वल मुहारमा
खुसी देख्न चाहन्छु
आँशुजति मेरै भागमा परुन्
तिमी सुखी रहु
कामना छ केबल यति।
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
