~टंक वनेम~
लहलहाउदो घाँस
हल्लि रहेछ
कहिले यत्ता
कहिले उत्ता
जसरि बहन्छ हावाको गति
मानौं-
निलो आकास
प्राकृतिको नाटक हेरिरहेछ
किट पतङ्गहरु
स्वर मिलाई रहेछन्
झयाउँकिरि पखेट्टा रेटिरहेछ
घाँसे मैदानको
घाँसे नृत्यमा
पाईतलाहरु छमछमाउदै
सजिव जीवनको
चलायमान हुन्छ
मृगशावकहरु उफ्रीन्छन
चराहरु चिर्रबिराउछन्
खोलाले अलाप्छ
बेलाको रति राग निरन्तर ।
पहेला पातहरु ढोग चढाउछन्
सिरुका शिरमा सिरबन्दी
हावासंग नाँच्न थाल्छ
सिरुबारी
मुक दर्शक बनेर रुखहरु
बोधीसत्वमा रम्छ
घाँसे मैदान
अलौकिक जीवनको
सन्देश बाँड्दै घाँसहरु ।
तर-
प्राण भर्ने हावा संग
नाँच्न नसकेर पिडा बोध
उज्यालो र्छर्ने घाम संग
हाँस्न नसकेर
स्वतन्त्र हुनुको सिकायत
हामी मान्छेहरु
बाँच्नुको पुल छिनालेर
यात्रा निमार्ण गरि रहेछौं विध्वंसको
सगरमाथा झैं उभाएर
मानवहरु बीचमा युद्ध
घाँसे मैदानका घाँसहरु झैं
कहिले फरफराउँछ शान्ति
र ओभाउछ आङमा न्यानो घाम
चिर्रबिराउने हुन कहिले
मनको पखेरामा चराहरु
घाँसे मैदानमा
घाँस हुदो हो त्यतिखेर
र नाँच्दो हो पखेट्टा फटफटाउदै
जसरी
घाँसको नृत्य हेरेर
मन रमाई रहेछ
भुर्रभुर्र उड्ने चरी जस्तो
घाँसहरुले थाम्न सक्दैन झैं
नुहेर डालीडालीमा ।
हाल – वेष्टमिडल्याण्ड्, वेलायत
(स्रोत : कविता कुसुम)
