~प्रतीक चाम्लिङ~
उराठीलो गोधुली
अस्ताउनै लागेको घामको
मिहीन किरण
समुन्द्रको छाल संगै
डुब्दै र तैरन्दै
मधुरो टल्किरहेछ
मबाट फुत्केर निस्केको
चुरोटको धुवा
पर क्षितिजलाई ओझेलमा पार्दै
मेरै आंखाको सामुबाट
फुस्स फुस्स आकाशतिर उडिरहन्छ
बाच्नुका नियती
छोटिन्दै गरेको चुरोट
उडिरहेको धुवां
अस्ताई रहेको घाम ।
विहान
दिउसो
सांझ
फेरी रात
भनौ एउटा दिनको अन्त्य ।
घोरिएर आफैलाई सोध्छु
एउटा जन्म
एउटा मृत्यु
म आफैलाइै छाम्छु
मैले बांचेका जीवन
कति तीतो ?
सेकेण्ड सेकेण्ड मरेर
एउटा अहमता भित्र
भ्रम बांचिरहेछु
बाच्नु ………..
एउटा भ्रम
एउटा अहम
चुरोटबाट खरानी खस्छ
म खरानी खोस्रेर हेर्छु
जीवन र खरानीको रङ्ग
उस्तै उस्तै देख्छु ।
खोटाङ्ग खिदीमा-८, हाल-हङकङ
(स्रोत : कविता कुसुम)
