~शिरिष पराजुली~
आमा, तिम्रो छाँयाँमा परेपछि
मैले अरू कृत्रिम छाँया बिर्सेर
तिम्रै न्यानो काखमा आफ्नो छाँयाँ बिसाएँ
अनि बिर्से मैले ति पूराना छाँयाँहरू
तिम्रो ममताको कारूणिक छाँयाँमा ।
मेरो सानो छँदाको छायाँ
सायद बढेर ठूलो भयो तर
तिम्रो ममताको छाँयाँमा मेरो छाँयाँ
कुनै ठूलो सालको रूखको तल तिर रहने
अर्को सानो बुट्यानको छाँयाँ बन्यो
अनि म बिलुप्त भएँ तिम्रो छाँयाँ भित्र ।
तिम्रो छाँयाँको रङमा
प्रेमको इन्द्रेणी देख्छु म
जुन इन्द्रेणीले मेरो फिक्का छाँयाँ जस्तै
फिक्का जीन्दगीलाई सप्तरङ्गी बनायो
अनि म बने रङ्गीन छाँयाँ
जो संग तिम्रो वात्सल्यको इन्द्रेणी हुन्छ
जुन इन्द्रेणी मेरा मुटु भित्र
आकाशको क्षितीजमा
कतै तिम्ले र मैले देख्ने गरी उदाउँनेछन् ।
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
