कथा : बा ! उठ भूकम्प आयो

~सन्दीप खत्री~Sandeep Khatri

७ सात वर्षको दिपु साथीहरुसँग घर अगाडि आगनमा थियो । शनिबार आएपछि उसलाई ठूलै चाड पर्व आए जस्तो हुन्छ । त्यसैले शनिवार भएकाले आफ्ना सहपाठीसँग रमाईलो गर्दै खेल्दै थियो । यत्तिकैमा उसको बुबा श्यामप्रसाद भित्रबाट हक्कानिदै बाहिर आएर दिपु भूकम्प आयो भाग भन्दै दौडियो । विचरा त्यो सात वर्षको नावालक दीपुलाई के थाहा भूकम्प भनेको । उ ट्वाल्ल प¥यो एक छिन त । पछि सबै भागेपछि उ पनि दगु¥यो । उसलाई निकै रमाईलो लाग्यो । सबै भागाभाग । जमिन हल्लीयो, सबै कराउन थाले उसले रमाईलो मानीरह्यो । कसैका घर लडे, कसैको मन जल्यो त कसैको घरमा सामान्य क्षति ।

अवस्था केही सामान्य भएपछि श्यामप्रसादसँग दीपुले प्रश्न ग¥यो –“ बा मान्छेहरु किन यसरी दगुरेका ?”

श्यामप्रसादले जफाव दियो –“भूकम्प आएर”

दीपुले फेरी सोध्यो–“यो भूकम्प भनेको के हो ?”

श्यामप्रसादले जफाव दियो–“अघि थाहा पाईनस् सबै हल्लीएको । ”विचरा त्यो बाल मष्तिकमा छाप प¥यो कुनै पनि चीज हल्लीयो भने त्यो भूकम्प हो भनेर । दीपुले फेरी सोध्यो बा यो कति बेला कसरी आउँछ । भूकम्पले चोट दिएको बेला, मन जलेको बेलामा छोराको बारम्बार प्रश्न सुनेपछि श्यामप्रसादलाई रिस उठ्यो र जफाव दियो –“राति तेरो बाउ सुतेको बेलामा कराउँदै आउँछ ।”

त्यसपछि दीपु नसोध्नु त जिज्ञासा मेटिएको छैन । सोधौ भने बाउको रिस देखेर डर लागेको छ त्यहि पनि निन्यारो स्वरमा उसले फेरी सोध्यो आज किन दिउसो आएको त ?

छोराको यो प्रश्न सुनेपछि भने श्यामप्रसाद एकछिन गम्भिर भयो र भन्यो सिधा जफाव दियो–“बाबु यो जतिबेला पनि आउँन सक्छ डराउनु हुँदैन । हल्लीयो भने खुल्ला र सुरक्षित स्थानमा भाग्नु पर्छ है ।” बाउको यति जफाव सुनेपछि भने दीपुले आफ्नो जिज्ञासा मेटिएको महसुस गर्दै फेरी साथीहरुसँग खेल्न गयो । साथीहरुलाई सुझायो साथी हो–“कुनै बस्तु हल्लियो भने भूकम्प आयो भनेर थाहा पाउनु पर्छ । बा ले भनेको विशेष गरी राति बा सुतेको बेलामा कराउँदै आउँछ रे ।” उसका सबै साथीहरुले पहिले मानिस दौडिएको, जमिन हल्लीएको सुनेका थिए त्यसैले उनीहरुलाई पनि त्यस्तै लाग्यो ।

यता श्यामप्रसादलाई भने छोराको कुराले धेरै गम्भिर बनायो । आफ्नो जफावले छोराको मस्तिष्कमा कस्तो असर गर्ला भनेर चिन्तित् बनायो । बेलुका भयो बाहिर काममा गएकी दिपुकी आमा पनि आई । दिपुले आमासँग पनि भूकम्पका बारेमा धेरै कुरा सोध्यो र अन्ततः उसले निष्कर्ष निकाल्यो । कुनै पनि चिज हल्लीयो भने त्यो भूकम्प हो । उसको दिमागका यो कुराले डेरा नै जमायो । बेलुका सुत्ने बेलामा मुसाले केही खुत्रुक्क ग¥यो भने पनि बा भूकम्प आयो भन्थ्यो दीपुले । टेलीभीजनमा भूकम्प आउँदा हल्लीएका दृश्यहरु, घरहरु भत्किएका दृष्यहरु, समाचारहरु पनि त्यस्तै देखेको र सुनेको थियो । हुन पनि पटक पटक आएको भूकम्पको विभिन्न पराकम्पनले उसलाई यति त्रसित बनायो कि उ बसेको कुर्सी हल्लीयो भने पनि उठेर दगुथ्र्याे । उ र उसका गाउँका मानिसहरु, उसका साथीहरु धेरै पटक भूकम्प आयो भनेर भागेका थिए । भूकम्पका कारण विद्यालय पनि विदा भयो उसलाई झन रमाईलो भयो । “अब त आफ्ना साथीहरुसँग खेल्न पाईने भो”। भूकम्प आयो भने दौडिन पाईन्छ । गाउँमा कोलाहल मच्चिदा उ झन रमाईलो मानेर चर्को स्वरमा भूकम्प आयो भन्दै दर्गुन थाल्यो । एक दिन त गाउँका सबै मानिसहरुलाई भूकम्प आयो भनेर दौडिन लगायो पनि । गाउँको चौतारिमा गाउँका बुढा पाकाहरु कुराकानी गरेर बसेका थिए । दीपु पनि बाउसँगै त्यहाँ गएको थियो । उ एउटा सानो ढुंगा माथि बसेको रहेछ । दीपु बसेको ढुंगा हल्लीयो “बा भूकम्प आयो” भनेर जूरुक्क उठ्यो र दगु¥यो। बुढा पाकाले पनि केटाकेटीले थाहा पाउछन भनेर सबै दौडिए तर भूकम्प नआएर दीपु बसेको ढुंगा मात्र हल्लीएको रहेछ पछि बल्ल थाहा पाए । सबैमा यस्तो बानि परेको थियो कि भूकम्प भनेपछि भागिहाल्नु पर्ने । श्यामप्रसादले आफ्नो छोरालाई अधिकाँस समय आफ्नै साथमा राख्थ्यो । सुत्ने बेलामा पनि आफैसँग सुताउने गथ्र्यो । यसैगरी गरी झन्डै महिना दिन वित्यो ।

विस्तारै भूकम्पका पराकम्पन हराउन थाले । भूकम्पका क्षतिका खबर कम आउन थाले तर दीपुको बाल मस्तिष्कले भने कुनै बस्तु हल्लीयो भने भूकम्प आयो भनेर दौडाउन छाडेन । विद्यालय पनि खुल्यो । सबै विद्यालय जान थाले । उ पनि विद्यालय जान थाल्यो । विस्तारै सबै कुरा सामान्य बन्न थाल्यो । उसले पनि साथीहरुसँग खेल्दै जाँदा सबै कुरा भूल्न थाल्यो । एक दिनको कुरा हो, दीपु विद्यालयबाट आएपछि खाजा खायो । आफ्नो गृह कार्य गरेर साथीहरुसँग खेल्न गयो । उसका धेरै साथीहरु थिए । खेल्दै जाने क्रममा एउटाले भन्यो हिजो राति पनि भूकम्प आयो नि तैले थाहा पाईस् ?

दिपुले जफाव दियो नाई ।

दीपुको जस्तैगरी उसका सबै साथीहरुको दिमागमा पनि त्यस्तै छाप परेको रहेछ । उसका अरु सबैले भन्न थाले “अँ ! मैले पनि अस्ति राति भूकम्प गएको थाहा पाएको थिएँ” दराजको भाडाँ हल्लीएको थियो”। अर्कोले भन्यो “मैले पनि हिजो रातिको गएको थाहा पाएको थिए म सुतेको ठाउँ हल्लीएको थियो । उनीहरुलाई जे हल्लीएपनि भूकम्प आएको हो भन्ने परेको रहेछ । त्यसपछि दीपुलाई लाग्यो मेरो घरमा त गएको रहेनछ क्यारे । मैले कस्तो थाहाँ नपाएको ।

साथीहरुसँग छुटिएर घरमा गयो खाना खायो । अनि बाउसित सुत्न गयो । मध्य रात भएको थियो । दीपु एक्कासी निन्द्राबाट व्युझियो । उ व्युझिँदा खाँट विस्तारै हल्लिएको थियो । खै कुन्नी के को हो आवाज आएको थियो । अनि उसले आफ्नो बाउले पहिले भनेको कुरा सम्झीयो “भूकम्प राति म सुतेको बेला आउँछ, कराउँछ हल्लीन्छ भनेको ।” भएको थियो पनि त्यस्तै ।

उ जूरुक्क उठ्यो र भन्यो –“बा ! खाँट हल्लीयो भूकम्प आयो दगुर । विचरालाई के थाहा भूकम्प कहाँबाट किन आएको थियो भनेर । त्यसपछि श्यामप्रसादले भूकम्प आएर गैसक्यो भनेर छोरालाई सम्झाएर सुतायो । श्यामप्रसादलाई पछुतो भयो पहिले आफूले दिएको जफाव सम्झेर । भोलीपल्ट पुन बेलुका साथीहरुसँग खेल्न गयो दीपु र उसले पनि भन्न थाल्यो हिजो राति मेरो घरमा पनि भूकम्प गयो नी मैले पनि थाहाँ पाएँ साथीहरुले सोधे के हल्लीएको थियो नि । उसको जफाव सरल थियो उसको परिवार सुेतेको खाँट…………..

(स्रोत : Myagdionline)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.