~कला अनुरागी~
तिमी चढेको विमानजस्तै
फुत्त उड्यो मेरो मुटु
र, गयो सातो तिमीसँगै ।
त्यही दिनदेखि
एउटै दृश्य आइरहन्छ आँखामा-
तिमी बिस्तारै छुटाउँछौ अँगालो
समाउँछौ चपक्क हात
अनि, छाड्छौ बिस्तारै
र, बढ्छौ
मैले जुनीभर नदेखेको अनकन्टारतिर ।
आत्तिरहन्छ मन
बगिरहन्छ आँसु
अत्यास लागिरहन्छ
तर्सिरहन्छु तरंग-तरंग ।
डाक्टरको औषधी
वैद्यको बुटी
धामीको मन्त्र
झाँक्रीको तन्त्र
छोएन केहीले पनि
सकेनन् बिसेक पार्न
यो मनचिन्ते रोग
तिमीले लिएपछि निरोगिताको प्रमाणपत्र
रोगजति जम्मै मलाई पो सरेछ !
समाचारको बुई चढेर-
आइपुग्छ अरबको उखरमाउलो
र, पोल्छ भतभती
आइपुग्छ सुनामी
र, भत्काउँछ सपनाको घर
आइपुग्छ एक्लोपना
र, चरक्क चर्काउँछ छाती
जब काटी गयौ तिमीले सिमाना
तब सिमाहीन बनेछन् दुःख पनि ।
सातो गएपछि तिमीसँग
तापै-तापले
जवानीमै बूढी देखिन थालेकी छु म
कहिले आउँछौ सातो फर्काउन ?
प्रकाशित: भाद्र २९, २०७१
(स्रोत : कान्तिपुर – नेपाल साप्ताहिक )
