~शिरिष पराजुली~
जब हामी दुई भयौ;
मौनता र आँसुमा
आधा भाँचिएको मन
वर्षौं देखि मर्मतको खोजिमा ।
बिहानीको शीत;
मेरा ओसिला परेलामा
म सम्झन्छु चेतावनी
जो म सोचिरहेको हुन्थे ।
सबै टुक्रिएझै;
कतै तिम्रो नाम गुन्जाएमान हुन्छ
आफ्नो दबदबा कायम गर्दै
ति गुन्जाएमान मेरा नाम भन्दा
तिम्रो नाम अगाडि लिन्छन्
मेरा कानमा सुस्केरा हाल्दै
मेरा काँधमा हात राख्दै
किन दु:खी छौ प्रिय ? एक अनुत्तरित प्रश्न
तितो उत्तरको खोजीमा यायावर
तर उत्तर फ्रिज भएको छ ।
हाम्रो शालिन गोप्य भेट;
मौनतामा बोल्दै
मेरो हृदय अनकनाउँछ
आत्मा अकमकाउँछ,
यदि फेरि वर्षौँ पछि हाम्रो भेट
म कसरी बोलुँ तिमीसंग
कसरी गरूँ तिमी संग साक्षात्कार
यी मौनता र आँसुसँग ॥
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
