~सुविन श्रेष्ठ~
दरबार स्कुलमा हराएको बल, मसंगै टांसिएको र भर्याङमा उभिएको एउटा शरीर अनि राजमार्गमा मेरो अघिल्तिर द्रुत गतिमा पाइला चाल्ने आईमाईनै मेरो सम्झनामा छन्। भूत हुन्छ भनेर विश्वास नगर्ने यो मनले प्रत्यक्ष भोगेका अद्भूत परिस्थितिको कुनै जवाफ पाउन सकेको छैन। यो मेरो भ्रम भनेर भन्ने मित्रहरूले यो साक्षात्कारलाई जोक्स वा कुनै काल्पनिक कथा किन नमानोस्। न्यूरोडमा अस्ति दिउँसै घटेको भूतकाण्डपछि आफ्नै भोगाई र भेटका भूत सम्झनालाई यत्तिखेर शब्दमा उतार्न खोज्दैछु। यो अन्धविश्वासलाई बढावा दिन लेखिएको ब्लग हैन, आफूले भोगेका अनुभव बाँड्न खोजेको मात्रै हुँ।
मेरा जिवनयात्रामा मैले ४ पटक भूतसँग भेटेको अनुभव संगालेको छु। प्रत्यक्ष ३ पटक। नेपाल टेलिकममा घटिरहेको भूतको घटनाप्रति म सहमतै छु। कतिलाई लाग्न सक्छ यो पनि विषय हो ? नहुने कुराको व्यर्थे हल्ला गरेर, वाहियात, बकवास यस्तै यस्तै। तर कलमसँगको माया र आत्मियताका कारण कहिल्यै झुठो शब्दहरू प्रचारका लागि लेख्न सिकिएन। यसको विशेष आधार हो यो भूतसँग जम्काभेटको सम्झना।
फरक उमेर र फरक स्थानमा भएको भूतसँगको सम्झनाको समय एउटै थियो, राति। कुरोको प्रारम्भ हुँदा म लगभग १४ वर्षको जति थिएँ। दिनभर विद्यालयपछि साँझमा खेल्ने रमाइलो खेल बनेको थियो फुटबल। बल खेल्न हामी बेलुकातिर दरबार हाइस्कुल पुग्ने गर्थौं। आधा दर्जन साथीहरूको साथमा होहल्ला गर्दै सडकमा बलेको बिजुलीको प्रकासमा फुटबलको मजा लिन्थ्यौ। एकदिनको खेलमा म बल लिएर गोलपोस्टतिर बढ्दै थिए। गोलपोस्टमा अँध्यारो छाया उभिएको थियो। मेरो खुट्टाले बल हान्न सकेन। बल छोडेर भागे चिच्याउँदै भूत भूत। मेरा पछिल्तिरका साथीभाई पनि भागे। एउटा साथीलाई भने निकैबेर सम्म खुट्टा समाएर राखेको कुरा केही समयपछि मात्रै उनले भनेको थियो। यो घटनाले अहिलेपनि दरबार स्कुलको याद दिलाउँछ। यदाकदा त्यहाँ पुगे भने पनि त्यो स्थान हेर्छु, र हराएको बल कता गयो होला भनेर घोरिन्छु केही बेर।
अर्का घटनापनि खेलसँग सम्बन्धित छ। साथीहरू मिलेर लुकामारीको रमाइलो गर्थ्यौँ। सबैको लुक्ने पालो, रोशन भन्ने साथी ‘डुम’ थियो। अर्थात् उसले हामीलाई खोज्नुपर्ने। गल्लीमा लुक्ने प्रयासमा म कुनातिर उभिएँ। थाहा पाइएला भनेर सास समेत रोकेका थियौं। मसँगै उभिएको साथीपनि चुपचाप थियो। अचानक ‘झेल्ली झेल्ली’ भनेर साथीहरू कराउन थाले। म कुनाबाट निस्किएँ। म हिँडे पनि सँगैको साथी आएन। मैले जाउँ न, फेरि लुक्ने भनेर भनिरहँदा त्यो साथी हरायो। म फर्किएर साथीहरूलाई सोधे, मसँग लुक्ने त कोही रहनेछ, आखिर मसँगै टाँसिएर बस्ने को थियो त?
अर्को एउटा घटना भने मेरो घरैमा घटेको थियो। म अप्रत्याशित रूप हुत्तिएर आमालाई बोलाउँदै माथि उक्लिँदै थिए। मलाई भर्याङको बीचमा हातले रोक्यो। मेरो भाइ ठानेर झनै धकेल्दै बढ्न खोजेको थिएँ, कोठाको ढोकामा हुत्तिएँ, नराम्ररी पछारिन पुगे। कोठा पुरै खोलियो, बाहिर हेरेँ, आवाज सुनेँ। न त्यहाँ कोही थियो, न कोही गएको आवाज आयो। आखिर को हो त्यो? जसलाई पन्छाउन खोज्दा मैले भुँई सुघेँ।
तेश्रो घटनाभने २०५३ सालतिर खैरनीटारमा घट्न पुगेको सबैभन्दा यथार्थपरक छ। सुनेका र भनिएका भूत सत्यसँग एकदम नजिकै हुनुले पनि अहिले डराउने भएपनि त्यत्ति कमजोर भने छैन। भूतसँगको यही नजिकताले डर हटेको हो। बेलुका ७ बजेबाट नै सुनसान बन्छ खैरनीटारको बाटो। म भने काम बिशेषले १५ मिनेट पर बैलचौतारा पुग्न हिडेको थिएँ। रातिको बाटोको नाप अनुमान गर्न नसकिरहँदा एउटा आइमाई मान्छे देखे। म अलिकति नजिक गएर उनीलाई सोध्न खोजेँ। उनी झन् टाढा भइन्। कति चाँडै हिडेका होलान् भन्दै मैले पनि केही पदचाप बढाएँ। उनी झन् अघि पुगिन्। उनी दायाँ मोडेर डाँडाको बाटोतिर लागिन्। अब भने उनीले डाँडा चढेपछि म उनकै पदचापलाई निरन्तरता दिँदै आफु जानुपर्ने स्थानमा पुगे। भोलिपल्ट चियाको चुश्कीसँगै लेखनाथ दाजुलाई रातिको घटना सुनाए। दाजु केहीबेर अक्कबक्क हुनुभयो। मैले फेरि सोधे, पत्याउनु भएन कि क्या हो? कति चाँडै हिड्ने आईमाई रहेछ। मिलडाँडा त एकाएक चढिन्।
यसो भनिरहँदा दाजुले सोधे, ‘अनि आफु जाने ठाउँमा पुग्यौं त?’ मैले भने, ‘उनीले मलाई बाटो देखाइदियो।’ त्यसपछि दाजु खुले, ‘त्यो बाटोमा साँझ नराम्रो घटना घट्छ। यहाँका बासिन्दा कमैले त्यो दृश्य देखेको छ। तपाँई भाग्यमानी हुनुहुँदोरहेछ।’ वहाँले चियाको अन्तिम चुश्कीसँगै लामो सासमा भने, ‘तपाँई बीच बाटोबाट फर्किनुभएको भए, नसोचेको दुर्घटना हुन्थ्यो। बाबु, तपाई बाँच्नुभयो।’ यसो भनिरहँदा दाजुको मुहारमा निकैबेर टोलाइरहे। आधा चिया बाँकी थियो। म भने राति नजिकै भेट्न र बोल्न अघि–अघि कुदेको दृश्यलाई सम्भि्करहे। उनको हिडाई र आवरणलाई गहिरिएर सोच्न बाध्य भएँ। जे पनि गर्न सक्ने शक्ति बोकेका भूतले जाबो त्यो डाँडा आधा मिनेटमा कसो पार नगर्लान्? बाबु भन्ने दोह्रिएको सम्बोधनबाट म चलिरहेको समयमा पर्दापण हुन्छु। अनि जुन उद्देश्यले तपाँई यहाँ आउनुभएको हो, त्यो सफल हुन्छ। नभन्दै ५ महिनाभित्र मेरो उद्देश्यले सफल हुने मौका पाएको थियो।
(स्रोत : Mysansar.com)
