~तोया गुरुङ~
अँध्यारोमा वेदाङ्किनी उदाई
दियोको सलेदो छोटो- तेलको किमत महँगो छ ।
मैनवत्तीको शिखा पग्लन्छ निरन्तर
मुद्राको मोल कति नै र
मान्छेको भूगोल सस्तो सहरमा मान्छेको अँध्यारो मन
त्यो मन लोडसेडिङ कहिले उज्यालो हुन्छ
न मस्र्याङ्दी न कालीगण्डकी
सप्तकोसीमा जालैजाल छ माछाहरु निष्कलङ्क छन्
मेचीमा बगर बगरमा बगरै बगरको लमतन्न पुल
पारिपट्ट िवारिपट्ट िन छेकथुन न हाक्काहाक्की
उज्यालो हुँदा अर्धाङ्गनिी रुन्छे
दिन उघ्रदै जाँदा अर्कै बाहुवल
न पाखुरा न गर्धन पिंडौला गाँठी गुँठीया
कसैले कोपरेको अनुहार बेहद खुसी छे
कसैको आँसु महाकाली कञ्चन कालो देश फिँजाइरहेकी
एक स्तम्भ छातीमा बज्र पर्नेलाई परोस्
परवाहा नगर्ने परिवार स-साना पालका खोलहरु
ढिकीच्याउँ कीराहरुको हूलहूल- जूनकीरीको प्रवासन
जसले जति चुहाउँछ चुहाउन पसिना
पसिना नै हो जल समाधि/जति आश गरे पनि
पुग्ने कुरा कहाँ पुग्ने हुन्छ र !
(स्रोत : मधुपर्क २०६६ असोज)
