~प्रतीक चाम्लिङ्ग~
पहिलो भेट
मुस्कानहरुले सजिएको तिमी
वर्डस्वर्थको लूसी झै
कुरुप ढुङ्गाको चेपमा फुलेको शुन्दर फुल
प्रकृतिले दिएको बरदान
कति प्राकृतिक दुःख खेपेर
आस्थाको थुँगा लरक्क लर्काएर
तिमी फुलेकी ।
म सायद
तिम्रो सुगन्धित थुँगाहरु संग
तिमी संगै फुले क्यारे !
त्यसैले म
सप्तरंगी सपनाहरु बोकेर
ति म्रो सौन्दर्यसंग लुकामारी खेलीरहन्छु ।
कहिले मन्द बतास भएर
तिम्रो कोमल शरिर सुम्सुमाएर जान्छु
कहिले रात भएर
तिम्रै सपना भएर हांसिरहन्छु ।
सायद तिमी फुल हुनुको नाताले
तिमी भित्र मलाई खोज्न
वासनाको स्वीकृति दिईरह्यौ
त्यसैले
तिमीलाई भावनाले अर्पित गरिरहे
धेरैधेरै फुलहरुले र मेरोहृदयले ।
हो तिमी
वर्डस्वर्थको लूसी झै
कुरुप ढुङ्गाको विरुप्ता ढाकेर
मिठो कलकल धूनमा बगिरहेको झरना
म तिम्रो कन्चन मायाको झरनामा
म भिज्दै र बग्दै गएँ
म तिमी भएर
निरन्तर बग्दै गएं
निसंकोच मलाई बग्न दियौ
तिम्रो गहिरार्इमा ।
तिम्रो माधुर्यले
म सायद
मुग्ध भएं क्यारे !
त्यसैले हृदयमा विराजित गरें तिमीलाई ।
कहिले म खोली भएर
पछ्याइरहे तिम्रो मुहान सम्म
कहिले म अल्मलिरहे
दोभानमा मिठो संगम भएर ।
त्यसैले
तिमी र म हुनुको बीचमा
साक्षी छन कञ्चन थोपाहरु झरनाबाट झरिरहेको ।
तिमीले गरेका प्रेमको अनुभूतीलाई
मेरो भावनामा स्पर्श गरे मैले
तर
समयको गतिहरुसंगै
ठोसीला हाम्रा विश्वासहरु तरलमा परिणत भयो
हाम्रा खुशीहरु क्षत विक्षात भएर टुक्रियो
मेरा अनुभूतीहरुलाई तिमीले आत्मसत गरे गरेनौ ?
अभागी किनारलाई सोध्नु पर्छ ।
ओइलिएर झरेको फुललाई सोध्नु पर्छ ।
किनभने
हाम्रा अनुभूत र सपनाका आकृतिहरु भत्केको महशुस गरें ।
तिमी भित्र डुबेको म स्वंयम् आफुलाई हराएको महशुस गरें ।
खोटाङ्ग खिदीमा-८, हाल-हङकङ
(स्रोत : कविता कुसुम)
