~मनु लोहोरुङ राई~ 
म दैव हुँ !
मूर्खहरुको भिडसंग डराउँछु,
र
लोचन उघारेर
हतार हतार उक्लिन्छु
हाँस्दै हाँस्दै म,
आफ्नै घरको तलामाथि-
किनकि मैले देख्नु छ |
यो पृथ्वीको धरातल
मैले नाप्नु छ, आकाशको आयतन-
साँझ बिहान जीवन खेल्ने आँगन,
तेसो र म चुप चाप उक्लिन्छु |
माथिल्लो तला
सपनाहरुको खकान बोकेर…….
पानको पात नाघेर
सिमारेखा काट्ने घामसंग
म बटुवा-
आकाशको दुरीमा
केही गुनासो गर्दिन |
समयले अन्वेषणको दैलो उघारे पछि
पाईला पाईलामा युग बोल्नेछ |
पानको पातबाट तप्किन थालेका
तप-तप शितहरुको रतिरागले
अनुरागको डाली नभाँचिनु पर्थ्यो !
अब थूरहरु नै बटुलेर
जीवन बाल्छु यतै उतै-
अनिकाल पोलेर खरानी-खरानी
अकाल सपनाहरुको संरक्षण-
सहकाल खोज्ने मूलबाटो कोर्छु |
समय सडकमाथि पाईथागोरस
चेतनाको चक्का गुड्छ |
अनन्त यात्राको शुरुवात-
यो बिशाल धरतीको छेउ कुना
इतिहासका नाङ्गो इतिहास खोज्न !!!
मनु लोहोरुङ
सितलपाटी – ६, संखुवासभा
हाल :- न्युयोर्क
(स्रोत : Manu Lohorang Rai’s Blog)
