कविता : झ्याल

~मुकुल दाहाल~

जति लगाउँन खोजे पनि मेरो कोठाको झ्याल बन्द हुदैन

लाग्छ कुनै कुनै बेला त बन्द पनि होस यो झ्याल

तर खुल्लै रहँदा आनन्द पनि लागिरहन्छ

प्रत्येक क्षण हावा जस्तै उडीआउने स्मृतिका झोक्काहरूले

उघारिदिने यो झ्याल सधैँ खुलिरहन्छ

बन्द गरूँ – खेतमा हावासँग नाचिरहेका घाँसका

मसिना हातहरू आएर खोलिदिन्छन

बन्द गरूँ – कल कल बगिरहेको झरनाका तरल हातहरूले

तानेर ह्वाङ्गै छाडिदिन्छन्

झरनाको पानीले भिजेका र किनारका सुख्खा

साना ढुङ्गाहरू झ्यालबाट भित्रै आएर

भुइँभरि छरिन्छन

सबै काम छाडेर म खेल्न थाल्छु ती सँग

बन्द गरूँ –

बारीको पल्लो छेउमा उभिएको आँपको

रूखले पनि खोलिदिन्छ झ्याल

बतासले बेस्सरी हल्लाइदिँदा यसलाई

पातहरू मेरो कोठाभरी छरिन्छन्

यी पातहरूमा मेरो वाल्यकालको सुगन्ध छ

सबै काम छाडेर म पातहरूसँग खेल्न थाल्छु

खुलेको झ्यालबाट म धान कुट्ने मिल पछाडी

तलैसम्म आएर टुङ्गिएरको आकाश देख्छु

मिलको टुकटुके आवाज

कतै बजिरहेका ढोल र दमाहा

सँग मिसिएर आइरहेछ

र बनाइरहेछ हजुरआमाको स्वर जीवित

वहाँले घरपछाडी सुकाउनु भएका कपडा

हावामा फरफराइरहेछन्

झ्याल बन्द गरूँ –

गोधुलीमा घर फर्किँदै गरेका गाइबस्तुका खुट्टाबाट

उडेर आउने धुलोका शुक्ष्म हातहरूले खोलिदिन्छन्

बन्द गरूँ–

समयको पल्लो गाउँबाट कोही आइपुग्छ टुप्लुक्क र खोलिदिन्छ झ्याल

जति लगाउँन खोजे पनि यो झ्याल बन्द हुँदैन ।

(स्रोत : Nepalpati)