कविता : विश्वजनीन यात्रा, मान्छेको

~अमित रिजाल~Amit Rijal

एउटा अनादी (भ्रमपुर्ण) अन्त्यक्रममा
पाषाण हुदैं गएको सम्वेदना
सहरका वस्तीहरुमा
अनौपचारीक-अनौपचारीक सम्वन्धहरु,
दशाब्दीयौं अघिदेखी
भियतनाम, नागाशाकी वा च्याम्बर हाउसहरुमा
हार्दै आएको उचाई बोकेर
कुनै फोहोरी रोगले ग्रस्त शरिरमा
जाबो प्राण छ खङ्ग्रङ्ग
मान्छेको ।

विसेक नहुने घाउहरु पाकेर
लच्याप्रै देशहरुको सिमान्त,
विकासको उचाई (भ्रमपुर्ण)को सिमान्त,
परालको कुन्यु खोतलेपछि
वाफिएर आउने ढुसीको गन्ध झैं,
अहम्,
न मरेको बेला,
न परेको बेला काम आउँछ
मान्छेको ।

माकुराको जालो मस्तिष्क
जेलिएर झिङ्गासंग अलमलिदैं झैं
कठोर र हिंस्रक प्रतिक्षा जीजीविषाको,
अविश्रान्त
समयका पाईलाहरु पछ्याईरहेछ हतार-हतार,
पहाड वगेर हरेक वर्षबाढीले गहीरिएको डण्डरे खोला जस्तो मानवियता
मान्छेको ।

मृतसागर-सगरमाथा,
सगरमाथा-मृतसागर,
चेतनाको एउटा शुन्यान्तर यात्रामा
ताराहरु गिलासमा चोपेर
आकाश पिएको सपना

सपनाहरुले खुजमुज्ज बाटोको मधुर उज्यालोमा
मर्नुभन्दा केहिदिन अगाडि मोडिन्छन् दर्शनहरु
मान्छेको ।

कठै !
झयाल ढोका अनि भित्ता र पर्खालहरुले छोपेर
कैयौंचोटी पशु बनेको,
अनि
कैयौंचोटी मासु बनेको
विश्वजनीन यात्रा
मान्छेको ।

(स्रोत : Satakosahitya)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.