~रमेश पल्लव~
पर क्षितिजमा
एउटा सूर्य
अस्तायो हेर्दाहेर्दै
रातो सूर्य
नचाहंदा नचाहदै अस्तायो
मुटुभित्र नमिठो चोट
आँखाभरि अविरल आँसु
कहिल्यै नमेटिने घाउ
त्यो बिचरा सूर्य
न्यानो र उज्यालोको लागि
अभिन्न मित्र थियो
अन्धकारको शत्रु थियो
तर काला बादलहरुको
गर्जाइ र झम्टाइले
त्यो रातो सूर्य
क्षितिजसंगै अस्तायो
बादलसंगै हरायो
त्यो रातो सूर्य
कहिल्यै नर्फकने गरी
कता बिलायो कता
न्याय र स्वतन्त्रताको प्रतीक
शान्ति र अहिंसाको पुजारी
त्यो रातो सूर्य
कता डुब्यो कता
नडुब्नु पर्ने थियो
बिचरा- रातो सूर्य
कता अस्तायो कता
बेलै नभई
नअस्ताउनु पर्ने थियो ।
हालः क्यालिफोर्निया, अमेरिका
(स्रोत : Hknepal )
