~मायादेवी बाँस्कोटा~
झिकेर मुटुको टुक्रा आखा भित्र अटाउँछिन्
भोक भोकै बसि आफ्नो छाती चूस्न खटाउँछिन्
जिन्दगी बन्छ आमाले खाएको गाँस गाँसमा
सिर्जना मूल हुन् आमा संसारको इतिहासमा
रोए पनि आफै आई हाँसी हाँसी फकाउँछिन् ।
आमाले नै विद्याताको सृष्टिलाई बचाउँछिन् ।
डर भन्ने केही हुुन्न आमाको साथमा हुँदा ।
भन्छन् पोश नै लाग्छ स्नेही ती हातले छुँदा
आमाको रुप विग्रन्छ सन्तान जन्मिए पछि
सन्तान पर भई जान्छ डोलीमा अन्मिएपछि
सवै चिज खोजी मिल्दछ घरि घरि
तर जन्म दिने आमा पाईदैन कसैगरी ,।।
मायादेवी बाँस्कोटा
छातेढुुङ्गा,तेह्रथुम
(स्रोत : तेह्रथुमबाट प्रकाशित हुने एक मात्र ‘विकसन’ साहित्यिक पत्रिका )
