लामो कथा : यो कस्तो प्रेम

~राजु दाहाल~

भाग १

रात करिब करिब अनिँदो बित्यो, बिहान युगौँ सरि लाग्यो । सत्र चोटी सत्र लुगा फुकाल्दै र लगाउँदै गरेर तयार पारेँ आफैँलाई, आज मेरो बिबाह जो हुँदै थियो । त्यो स्वर, स्वरको माधुर्यता, मेरो जिबन, मेरो प्राण, मेरो मुटुको धड्कन आज साक्षात अवतरीत हुँदैथियो मेरै सहरमा ।

हो, केहि बर्ष देखिको फोनको कुराकानी सँगै पलाएको आत्मीयता, भावनात्मक सम्बन्ध र नढाँटी भन्दा हामी दुईको प्रेम आज मिलन सम्मको यात्रामा थियो । कस्ती होलीन् ? मन मनमा उब्जीरहने र उब्जीरहेका प्रश्न थिए । उनको आवाजसँगको मेरो कल्पनामा कहिले कलिउड त कहिले बलीउडका नायीकाहरुसँग उस्को रुपरेखा मिल्थे वा भनौँ मिलाउँथे । पाँच फिट पाँच ईन्चको उचाई, ५० केजीको शरीर, ठीक्ककी गोरी, कम्मरसम्म आईपुग्ने कपाल यस्तै भनेकी थिई उस्ले आफ्नो बारेमा । कम्मर, छातीको साईज सोध्न मन भने नलागेको होईन तर म मा त्यो आँट भएन उस्ले कहिल्यै भनिन् ।

दुबैले तोकेको भन्दा केहि समय अगावै म पुगेँ भेटघाटस्थलमा । अबको प्रतिक्षा झनै अप्ठेरो रह्यो । पहिलो भेट, मन भित्रको ब्यग्रता, उडौँ उडौँ लाग्ने उमङ्ग । पलहरु बर्षौ लाग्दैथे, छटपटीको कुरै बेग्लै ।

“मेरो हातमा हरियो झोला हुनेछ । अनि तिमीलाई मन पर्ने सेतो कुर्तासुरुवालमा आउनेछु म ।” – उनले भनेको सम्झिएँ ।

“म कालो जिन्स र हरियो टीसर्टमा आउनेछु ।” – मैले भनेको थिएँ । तर भेटलाई रोमाञ्चक र अबिष्मरणीय बनाउने योजना गर्दै म बिल्कुलै फरक परिधानमा गएको थिएँ । म उनकै छेउमा गएर उभिनेछु, उस्लाई जिस्काउनेछु । उनी रिसाउने छीन केहि बेरमा फकाउनेछु । वा उनलाई बोलेरै जिस्काउनेछु सोचेर स्वर बदल्न कहिले तालु र ओठ जोडेर त कहिले जिब्रो बटारेर प्रयास पनि गरेको थेँ ।

“राज म तिमी बिना बाँच्न सक्दीन । हुन त तिम्रो र मेरो कहिल्यै देखभेट भएको छैन तै पनि तिमी मेरो जिबन बनिसक्यौ । तिम्रा हरेक शब्दहरु मेरा आत्मा हुन तिम्रा हरेक हौसला मेरा जिबनका मार्ग दर्शक हुन । म किन तिमी प्रती यस्तरी हुरुक्क हुन्छु थाहा छैन । म तिमीलाई माया गर्छु, सिर्फ तिमीलाई ।” – उनी बेला बेलामा भन्ने गर्थिन ।

“सुजु, म तिम्रो योग्य नहुन पनि सक्छु नी, हैन र ? कालो ध्वाँसे केही न केहीको ल्वाँठ ……….।”

“तिमी जे हौ जो हौ अब मेरो हौ । तिमी जस्तो छौ मलाई स्वीकार्य छौ । अब मलाई तिम्रो बन्न कुनै पनि शक्तीले रोक्दैन ।” – उस्ले मेरो कुरा बिचमै काटेर भनेकी थिई ।

म हाँसेको थिएँ उस्को समर्पण र पागलपनमा । उस्को पागलपन भनौँ मायामा समर्पणले एउटा सिमा नाघिसकेको थियो । उस्को भएको सबै सम्पती बेचेर आएको लाखौँ रुपैया उस्ले मेरो बैँक खातामा जम्मा गरेकी थिई भनौँ सुम्पेकी थिई ।

मैले ख्याल ख्यालमै भनेको थिएँ – “ती सबै सम्पती लिएर भागेँ वा मेरो फोन नं परिवर्तत गरेँ भने के गर्छौ?”

मज्जाले हाँसेकी थिई अनि भनेकी थिई –“मेरो अन्तरआत्मा गलत हुन सक्दैन कहिल्यै । अनि मेरो प्रेम पनि, म आफैँलाई अनि भगवानलाई भन्दा पनि बढ्ता बिश्वास गर्छु तिमीलाई ।” म अवाक् भएको थिएँ र छु पनि । मलाई प्रत्येक पल डर लाग्थ्यो उस्को बिश्वासलाई जिबीत कसरी राख्ने भनेर ? मेरो दुख, मेरो खुशी, निराशा अनि म सामान्य बिरामी भएको पनि उनी सजिलै थाहा पाउँथिन । म सकेसम्म लुकाउन खोज्थेँ, ढाँट्न खोज्थेँ, तर मेरा केहि शब्दसँगै उनी सबै थाहा पाउँथिन् । म छक्क पर्थेँ उ अनि उस्को म प्रतिको ब्यबहारले ।

“हेर, राज म टुहुरी केटी जिबनमा मबाट एउटा ठुलो गल्ती भएको छ । म तिमीलाई त्यो सबै कुरा भन्न चाहन्छु ।” – उस्ले निकै पटक रुदैँ मसँग यो कुरा भनेकी थिई । तर मैले सुन्न चाहिँन । उस्को प्रायश्चीत मलाई काफी थियो ।

“भुलिदेउ ती गल्तीहरु, अब नयाँ जिबनको शुरुवात गर्नुपर्छ तिमी अनि म मिलेर ।” – मैले यस्तै यस्तै भनेको थिएँ उस्लाई ।

ख्याल ख्यालमै शुरु भएको फोन बार्ता क्रमशः सिरीयस मोडमा थियो । म पनि अति नै माया गर्थे उस्लाई तर उस्को जति चाहिँ हैन नै । उ सबै थोक छोडेर मेरो साथ नयाँ जिन्दगी बिताउन आएकी थिई । बालाजु पार्कमा भेट्ने रहर थियो पहिलो पटक उस्लाई अनि सिधा पशुपतीको दर्शन गरेर जिन्दगीको नयाँ यात्रा शुरु गर्ने ।

“हेर राज, अब मेरो तिमी बाहेक संसारमा कोही र केहि छैन । म केहि नभएर पनि परिपुर्ण छु भरिपुर्ण छु । किनकी मेरो साथमा तिमी छौ ।” – उस्ले सबै छोडेर र त्यागेर आउने बेलामा मलाई भनेकी थिई । म केही उत्तर दिने स्थीतीमा नै थिईँन । उस्को माया अनि बिश्वासले मलाई थिचेको थियो । देख न भेट मात्र फोनमा गरेको कुराको भरले जिन्दगी सबे सुम्पिने उसँग मलाई डर लाग्थ्यो उस्को अगाडी म खरो उत्रन सकुँला त ?

अतितको सोचाईसँगै ब्यग्रता बढ्दो छ, भेट्ने समय घर्किसकेछ । भन्न त बाईसधारा अगाडी नै भनेको हो । कि पार्कमा अन्तै कतै आएर बसेको हो कि ? यस्तै सोचेर बाईसधारालाई एक फन्को लगाएँ । नयाँ पालुवाको आगमनमा आफुलाई बिसर्जीत गरी बाटो र माटो भरि छरिएका पुराना पातहरु जताततै थिए तर ती पात झरेरै पनि सुखी थिएनन् ………………………………

भाग २

हावाको झोक्का सँगै स्थान बदल्नुपर्ने अनि मान्छेका पैतालामा कुल्चीएर रहनुपर्ने, बढ्दो उमेरका पालुवाहरु यीनै बुढा र असहाय पातहरुलाई जिस्काएर हाँसीरहेको भान हुन्थ्यो । तर प्रेमील जोडीहरु तिनै खसेका पातहरुको चकटी र ओछ्यान बनाएर बस्दा र पल्टीदाँ पक्कै पनि ती पातलाई सन्तुष्टि मिल्दो हो अनि नव पालुवाले छिटै बोटबाट झर्ने चाहना गर्दो हो । यी प्रेमी जोडीहरु कति निर्भीक अनि कती मस्त

हातमा हात, एकअर्काको साथ
गुनगुन बात, अनि यौवनको मात ।

कति भाग्यमानी यीनीहरु जो एकअर्कालाई भेटेर र पाएर प्रेम गर्न सक्छन् । जस्ले यत्रो भिडभाडमा पनि निष्फीक्री एकअर्काको अधरपान गर्न सक्छन् । मैले मेरो जोडी कल्पना गर्न साबधानीपुर्वक केहि जोडीलाई नियालेँ । मजाले हाँसो उठ्यो, समय स्थानलाई ख्याल राखेर मैले हाँसो लुकाएँ । कस्तो नमिलेको जोडी लाग्ने राम्रो केटा नराम्री केटी, नराम्रो केटा राम्री केटी, उमेरमा निकै फरक देखिएका, मोटाईमा धेरै नै अन्तर भएका यस्तै यस्तै । फेरि आफैँले सोचेँ, प्रेमले यी कुनै कुरामा बिश्वास गर्दैन । मेरी उनी पनि त अन्धी वा अपाङ्ग यस्तै केहि हुन सक्छिन् । के मैले उनलाई छोडिदीने त ? तर अर्को मन ढुक्क थियो मेरो सपनाको राजकुमारी हुन् उनी । मेरो चाहना र सपना भन्दा पनि उम्दा हुनेछिन् उनी ।

कसरी भेट्ने ? हाई भन्दै हात हल्लाउने वा सुजु भनेर कराउने वा गएर आई लभ यु भन्दै अगाँलो हाल्ने वा ………….. के के ? म एकदमै कन्फ्युज थिएँ । अनि उनले के गर्लिन त ? पशुपतिको मन्दिरमा गएर जोडी बाँधे पश्चात उनलाई म मेरो घर लगेर जाँदा कस्तो अनि के होला ? म धेरै तनाब अनि थोरै रोमाञ्चक थिएँ । रातो साडी, चुरापोते र थाहा भएसम्मका बिबाहका लागी आबश्यक सामग्री जुटाईसकेको थिएँ मैले । पहिलो मिलनको लागी आफ्नै ओछ्यान पनि सजाउन लगाईसकेको थिएँ । मलाई आजको प्रत्येक पलहरु बिशेष र खास बनाउनु पर्ने थियो ।

“सुन सुजु, गल्ती मान्छेबाटै हुन्छ । तिमीमात्रै हैन म पनि मान्छे हुँ, मेरा पनि कैयन गल्तीहरु छन् । अबचाहिँ हामीले जानी जानी कुनै गल्ती गर्नु भनेको पाप हो । बिगतका कुरा छोडिदेउ । अब हामीले एकअर्काप्रती इमान्दार र बफादार रहनुपर्छ ।” – उनलाई मैले पटकपटक सम्झाएको थिएँ । उनको जिबनको एकै गल्ती मैले कहिल्यै सुन्न चाहिँन ।

“राज, कतै यहि एउटा कुराले हाम्रो जिबनमा भुईँचालो नल्याओस । मेरो तिमी भन्दा बाहेक अरु कोही छैन संसारमा । मेरो जिबनको आशा, मेरो बाँच्ने भरोशा तिमी नै हौ । बरु म तिम्रो दासी भएर बाँच्न स्वीकार गर्छु । तर प्लीज एकपटक ………..।” – उ अझै उस्का कुरा नै भन्दै थिई ।

“सुजु, अब पनि तिनै गल्तीका कुरा ग¥यौ भने म तिमी सँग साँच्चीनै बोल्दिन ।” – मैले उस्को कुरा बिचमै काटेको थिएँ । तब उनी रुन्चे हाँसो हाँसेकी थिईन् ।

म बाईसधाराको माथिपट्टी उभिएर गेटतर्फ हेर्न लागेँ । हरियो झोला अनि सेतो कुर्तासुरुवाल कतै देखिँन कतै भेटिँन । मेरा नजर बाईसधाराकै अघिल्तीर गुलाबी साडीमा केहि खोजीरहेकी एक युवती तिर प¥यो । हातमा एउटा झोला बोकेकी उ कसैको प्रतिक्षामा वा कसैको खोजाईमा रहेकी प्रष्टै हुन्थ्यो । उचाई एकदम पाँच फिट पाँच ईन्च, तौल पनि त त्यस्तै नै होला । रङ्ग भनेजस्तै, अनि कम्मर सम्म लर्किएको कपाल । सबै बटुवाका एक नजर त्यता लागेकै हुन्थ्यो ।

“कतै मेरै जस्तो योजना बनाएर मेरी सुजु त आएकी हैनन् । हे भगवान, मेरी सुजु यहि भईदिए हुन्थ्यो ।” म बोल्न थालेँ एक्लै । उस्ले आफ्नो नजर चारैतिर लगाई र केहि पाईला पर रहेको बेन्चमा गएर बसि । खै कसरी म पक्का भईसकेको थिएँ उ नै मेरी सुजु हो भनेर ।

अन्तीम निर्णयको खातिर मैले फोन लगाएँ । दुई घण्टि दिएँ, उनले फोन निकालीन् झोलाबाट । उनले कुनै नम्बर डायल गरिन, मेरोमा सुजुको फोन आयो । म झन्डै चिच्याएको खुशीले तर फोन उठाईनँ मैले । पुनः डायल गरेँ फोन उनैले उठाईन मैले केहि नबोली काटिदीएँ ।

मेरी सुजु मेरै अगाडी थिईन केहि मिटर पर, मात्र केहि मिटर पर । अनि हाम्रो मिलन केहि सेकेण्ड पर, मात्रै केहि सेकेण्ड । पहिलो भेट केहि रोमाञ्चक बनाउने योजना मुताबिक उनी बसेको ठाउँ तिर लस्किएँ । मनका भावहरु म सोच्नै सक्दिन । एक दुई तिन चार………… मेरा पाईला लस्किए सुजुकै तिर । म चुम्बक झैँ खिचीदैछु निरन्तर – निरन्तर ।

म बिल्कुलै सुजुको दाहिनेतिर केहि पाइलाको दुरीमा छु, मेरी सुजु अगाडी फर्किएर एकतमासले हेरिरहेकि छिन् गुलाबको फुललाई । म सोच्छु मेरी सुजुलाई अँगालोमा लिएर चुमुँ लगातार अनि लगातार । मेरी सुजुलाई मेरो सम्पुर्ण मायाले नुहाईदिउँ, यतिखेरसम्म साँचेको माया एकैपटक खन्याउँ । मेरी सुजु, मेरी मनकी रानी, मेरो जिन्दगी, मेरो बाँच्ने आधार ……. । म त्यसबेला कुनै पनि नाटक गर्न सक्दीन, न त जिस्काउन न गीत नै गाउन । मेरो धड्कन दौड्यो, हैन रहेछ सर्टको खल्तीको मोबाइलको भाईब्रेसन रहेछ । हेरेँ, सुजुको फोन । मेरै अगाडी सुजु कानमा फोन टाँसेर मलाई फोन गरिरहेकी थिईन् ।

फोन उठाएँ मैले तर छेलिएर ।

“राज, प्लीज आज नतड्पाउन । मसँग आज तिमीलाई कुर्ने सामथ्र्य छैन के । म ब्यग्र छु, थोरै ढिलो ग¥यौ भने म त मर्छु बरु ।” – उस्ले अनुनय पुर्वक भनेकि थिई ।

“म तिम्रै अगाडी छु सुजु । केहि पाईलाको दुरिमा……..।” – म यति बोलेर उस्को अगाडी आएँ । उनी उठेर मलाई हेर्दै थिईन । केहि पाईलाको दुरि थियो हाम्रो भेट हाम्रो मिलनको लागी…. सिर्फ केहि पाईला । म बिस्तारै पाईला चाल्दै उनको अगाडी आएँ उनी मलाई नै एकटक हेर्दै थिइन् ।

जब उनको अनुहारमा आखाँ जुध्यो, मेरो पाईला अर्कै तर्फ मोडियो मेरो हात लल्याकलुलुक भएर मेरो मोबाइल त्यहीँ खस्यो । म उनी भएको ठाउँ कटेर लगातार अगाडी बढेँ उनी बोलाउँदै थिईन । मलाई सपना जस्तो लागीरहेको थियो आवाजहरु पनि ….।

म सरासर बाटोमा निस्कीएँ । शहरलाई साँझले छाँद हाल्ने कोशीस गर्दै थियो भने असंख्य बत्तीहरु शहरलाई साँझको छाँदबाट निकाल्ने प्रयास गरिरहेका थिए । म र मेरो मोटरसाईकल लगातार रीङ्गरोडबाट अगाडी बढ्दै थियौँ बढ्दै थियौँ ………………..।।

भाग ३

म कुन झोक्कामा रीङ्गरोड कटेर भक्तपुरको सिद्धपोखरी पुगीसकेछु । मोटरसाईललाई पार्कीङ्गमा रोकेर हेलमेट फुकाल्न टाउकोमा हात लग्दा ज्ञात भयो कि यती लामो यात्रा बिना हेलमेट तय गरेको रहेछु मैले । मन भक्कानिरहेको थियो, आशुँले परेलिका डील नाघीरहेका थिए, नमिठो कम्पन थियो शरीरमा, पाईला सर्नै मानिरहेका थिएनन् । जसो तसो पोखरी छेउको सिँढीमा गएर बसेँ ।

यहि पोखरी जहाँ म दुखी हुँदा आईदिन्थेँ र खुशी हुँदा पनि । मेरा कैयौँ दुख र सुखका पलहरुको साक्षी बनेको छ यो पोखरी । म रोएका पल मेरा आशुँ आफैँमा समाहित गरेको छ र मैले हाँसेको बेलामा सँगै खुशी भएको छ यो पोखरी । एउटा अजीबको आकर्षण हो यो पोखरी म उस्लाई हेर्न सक्छु, छुन सक्छु , आँशु खसाल्न सक्छु त थुक्न पनि सक्छु । उ मसँग रिसाएको कहिले पनि थाहा छैन मलाई । घण्टौँ यसका तिरमा बसेर बिताएको छु मैले कैयौँ मिठा नमिठा पलहरु ।

खै अनजानमै आजपनि आईपुगेछु यहिँ । एउटा गल्ती अनी सुजु, मोबाईल हुँदै मेरो मनमा अर्को नाम पनि आईरहेको थियो, शब्द । हो शब्द, मेरो प्यारो भाई शब्द । उ मलाई दाई भन्ने गथ्र्यो म उस्लाई भाई । चिनजान त केहि बर्ष देखिको मात्रै हो तर पनि उस्को ब्यबहार र आत्मीयताको कारणले हामी नजिक थियौँ ।

उस्का हरेक कुराहरु मलाई भन्ने गर्दथ्यो उ । शब्द केटीको मामीलामा अलिक बदमास थियो । एकै भेटमा मायाको प्रस्ताब राख्न हिम्मत गर्न सक्ने ब्यक्ती उ । मैले देख्दा देख्दै कैँयन केटीहरु र उनीहरुको आफन्तहरुको जिबनमा चट्याङ्गको उज्यालो भर्न सफल थियो उ । जसरी चट्याङले एकैपल उज्यालो छरेपनि यसको बज्रपात र यसको आवाजले धेरै मन र तनहरु तहसनहस पार्छ, ठीक शब्द पनि त्यस्तै थियो । मेरो सम्झाउने र बुझाउने प्रयास पुरै असफल भएका थिए । पछि त मैले सम्झाउन छाडिसकेको थिएँ ।

उस्का धेरै केटी साथीहरु मध्ये एक थिईन सुजाता । उ भन्ने गथ्र्यो – “दाई, मैले मेरा सबै केटीसाथीहरुलाई बिताईसकेँ । तर एउटै सुजातालाई मात्रै बाँकी छ । कस्तो खतरा छ भने केहि यताउता कुरै गर्नै हुन्न उसँग । तर म जे उपाय गरेर भए पनि छोड्दिन् दाई त्यसलाई ।”

मलाई खासै मतलबको कुरा थिएन त्यो । उस्को कुरा एक कानले सुनेर अर्को कानले उडाईदिएको थिएँ मैले । केहि महिना पछाडी उस्ले एकदिन मलाई भेटेर अर्को कहानी सुनाएको थियो र सँगसँगै मोबाईलमा एक लोभलाग्दो केटीको केहि भिडीयो र तस्बीरहरु पनि देखाएको थियो । हेरेँ, मलाई त्यो मान्छे पनि मन प¥यो ।

“केटी त राम्री रैछे नी कसरी फेला पा¥यौ ?” – मैले सोधेको थिएँ शब्दलाई ।

“आँट हुनप¥यो नि दाई ।” उस्को गर्बिलो जवाफ थियो । “त्यही सुजाता त हो नी दाई यो ।”

“यस्ता कुरामा आँट नभएको राम्रो भाई । कसैको जिबनमाथी खेलबाड गर्नु पाप हो ।” – मैले सरल भाषामा उत्तर दिएको थिएँ ।

“खेलबाड नगर्नु चैँ पाप हो दाई । उनीहरुको आशा र चाहनामा किन बज्रपात गर्ने ?” – उस्को मनको कुरा जवाफ बनेर आएको थियो ।

मोबाईलको फोटो र भिडीयो हेरेपछि उस्ले त्यसको बारेमा यसरी बताएको थियो मलाई – “म यस्को शहरमा जाँदा मेरो दाईको घरमा कोही नभएको मौका पारेर उस्लाई कफि खान बोलाएँ । कफीमा केहि ट्याब्लेट खान दिएपछि केटी ढलीहाली त्यसपछि त त्यसको एक एक कपडा………..।” – मैले अगाडी सुन्न चाहिँन वा सकिँन तर उ बोल्दै थियो । उसलाई गाली गर्न पनि मन लागेन अनि सम्झाउन पनि ।

बिचरा एउटा अर्को केटी चट्याङ्गको सिकारमा परी, चट्याङ्ग पनि के भन्नु र ? यसपटकको उस्को हर्कतले भने म उस्लाई घृणा गर्न लागेको थिएँ र घृणा कै फलस्वरुप शब्दसँगको सम्बन्धलाई अन्त्य गरेको थिएँ मैले । मलाई के थाहा ? त्यो चट्याङ्ग मेरो सुजुको जिबनमा परेको थियो भनेर, जस्को सिधा बज्रपात मेरो जिबनमा पनि परेको थियो । सुजाता उर्फ सुजुका केहि टुक्रा अश्लिल भिडीयोहरु अझै मेरै मोबाईलमा बाँकी थियो । मोबाईल निकाल्न खोजेँ, थिएन कतै ।

निकै बेर सोचेँ, धेरै सोचपछि लाग्यो आखिरमा यस्मा मेरि सुजुको के दोष अनि के गल्ती र ? उस्ले ती कुरा मलाई नभन्न पनि त सक्थीन नी ? बरु मैले पो उनले भन्न खोजेको अनेकौँ प्रयास रोकिदीएको थिएँ । प्रश्न सँगसँगै उत्तरहरु पनि आए मनमा ।

“सुजु, हे भगवान ! कहाँ जान्छीन् उनी यो रातमा । सम्पुर्ण संसार त्यागेर मेरै शरणमा आएकी सुजुलाई कसरी त्यस्तो बेवारीश छोड्न सक्छु म ? किन म यती धेरै स्वार्थी भएको मैले सुजुलाई भेट्नुपर्छ । हो, मैले मेरी सुजुलाई भेटेर माफी माग्नुपर्छ ।” – मेरो एक मनले भन्यो ।

“हैन, उनको बारेमा त्यती धेरै थाहा हुँदा हुँदै पनि म कसरी ………..? हैन म कुमारी केटीलाई मात्रै जिबनसाथी बनाउँछु ।” – मेरो अर्को मनले भन्यो ।

“तँ कस्तो बेवकुफ, तेरो आफ्नै अतीत हेर । तेरो सेरोफेरोका मानीस हेर । तँ नै भन्न सक्छस् तँ अहिलेसम्म सत् मा बसेको छस् भनेर ? तैलेँ तरा गल्तीहरु सुजुलाई भन्न प्रयास गरिस् ? अँह, भन्छु भनेर सोचेको पनि छैनस् । सुजु त कति महान हरेक पटक त्यो गल्ती मलाई सुनाउन खाजेकी थिईन उन्ले । जुन उन्ले जानेर गरेकी पनि होईनन् ।” – पहिलो मनले बोल्यो र बिजेता पनि पहिलो मन नै भयो । म सिद्धपोखरीको गेटको बाहिर आएर मोटरसाईकल समाउने बित्तीकै एकाएक सारा भक्तपुर उज्यालो भयो । भर्खरै लोडसेडीङ्ग सकिएर बत्ती आएको रहेछ मेरो बुद्धि र बिबेकमा जस्तै ।

म नजिकै रहेको मोटरसाईकलको हेलमेट टिपेर, साँच्चै भन्दा चोरेर एकाएक बत्तीएँ मेरी सुजुलाई लिन, मेरी सुजुलाई भेट्न । उनी मेरो लागी गंगा झैँ पबित्र छिन्, हिमाल झैँ चोखी छिन् ।

बाटोभरी भगवानको पुकारा गरेँ, म आस्तीक नै भएपनि भगवानसँग केहि मागेर पाईन्छ भन्ने बिश्वास पटक्कै थिएन मलाई । तर आज सबै भुलेर गणेशलाई लड्डु देखि कालीलाई बोका बलि दिनसम्म तयार भईसकेको थिएँ सुजुलाई सकुशल भेटिएको बदलामा । मनमा बिभीन्न शंका उपशंकाले दरिलो डेरा जमाएको थियो ।

“कतै मेरी सुजुलाई ……???” – मैले अगाडी सोच्ने आँट गरिँन । उनको हालत सम्झेर म रोईरहेको थिएँ, हेलमेटभित्रै चिच्याएर ।

बालाजु पार्क पुगेँ । पार्क बन्द भईसके पनि गेटमा केहि मान्छे थिए । केहि प्रयास र याचना पश्चात म भित्र जान पाएँ । पहिले उनी बसेको बेन्चमा पुगेँ मधुरो उज्यालोमा एउटा झोला लडिरहेको थियो । चिनेँ मैले त्यो झोला मेरै सुजुको थियो । झोलामा केहि चक्लेट थियो माथिबाट, अनि थियो मेरै नाम लेखिएको उनीको स्वेटर जुन उन्ले आफ्नै हातले तयार गरेकी थिईन मेरो लागी ।

“सु…..जु, सुजु, मेरी सुजु……..।” – म त्यही बेन्चमा घोप्टीएर चिच्याउन लागेँ त्यही स्वेटर च्यापेर, पार्कका सुरक्षाकर्मीहरु जम्मा भए । मैले सुजुको बारेमा सोधखोज गरेँ केहि बेर अगाडी बाहिरीएको थाहा पाएँ ।

हतार हतार म बाहिर आएर नजिकैका होटल तथा पसलमा हेरेँ बौलाहाजस्तै दौडेर बोलाउँदै । कतै भेटिन अनि देखीन मेरी सुजुलाई । हतार हतार मोटरसाईकल चढेर माछापोखरी देखी नयाँबजार सम्म खोजेँ, तर सब बेकार अनि बेकार ……।

मैले आफ्नै जिन्दगी सखाप पारेको थिएँ । भेटीईनीन् सुजु कतै, मलाई थाहा थियो सुजुको कोही आफन्त थिएनन् काठमाडौँमा । न त उनलाई काठमाडौँको बारेमा केहि थाहा नै थियो । मैले धेरै फन्को लगाएँ बालाजु वरिपरि रुदैँ अनि कराउँदै ….। कतै भेटिँन सुजुलाई, पाईसकेको मेरी सुजुलाई पुनः गुमाएँ । अब म कसरी माफी दिउँ आफैँलाई, अब म कसरी बाँचौ कसैको बिश्वासको हत्या गरेर अनि आफ्नै जिन्दगी गुमाएर ….।

मैले आफुलाई मानसीक र शारीरीक दुबै रुपमा शिथील पाएँ । गल्तीको प्रायश्चीत गर्नु नै थियो, गर्ने भएँ । म सरासर रानीपोखरी पुगेँ । रातमा शहरको बत्तीको प्रकाशले पोखरी रहस्यमयी देखिन्थ्यो । शहर सुतिसकेको थियो । कोलाहल कतै गायब थियो । केहि माग्ने र सडक बालक त्यतै उतै पल्टेका थिए । म एउटा डरलाग्दो अठोट बोकेर शान्ती बाटीका नजिकैबाट फलामे बार चढिरहेको थिएँ । हिक्क – हिक्क रोदनको हिक्का छाड्दै…………………।

भाग ४

निकै सकससाथ बार चढेर रानीपोखरीको किनारामा पुगेँ । रातको मौसम चिसै भएपनि मलाई भने गर्मीले पसिना आईरहेको थियो । सर्ट फुकालेर किनारामा रहेको घाँस माथि राखेँ क्रमशः जुत्ता र मोजा खोलेर पोखरीमा खुट्टा डुबाएर बसेँ एउटा नमिठो चिसोपन छायो शरीरभरी ।

“भोली बिहान कसैले मेरा यी कपडा र जुत्ता देख्दो हो अनि फेरी कोही फालहानेर आत्महत्या गरेछ भन्ने खबर फैलदोँ हो शहरभरी । पत्रिका र टेलिभीजनमा केहि शब्द र दृश्य प्रसारण होलान् मेरो आत्महत्याको बारेमा । मेरो परिचय पत्ता लगाउन अप्ठेरो होला अरुलाई ।” – मनमा यीनै कुराहरु खेलिरहेका थिए । मैले मेरो परिचयपत्रहरु रहेको पर्स सर्टको खल्तिमा राखिदीएँ ।

“कतै म मरेर सुजु बाँचीन भने…………?” – मैले अगाडी सोच्ने आँट गर्न सकिन ।

“राज, तिम्रो त दुखः सुखमा साथ दिने सिद्धपोखरी त रहेछ । मेरो त कोही छैन संसारमा, तिमी बाहेक । साथीभाईहरु मेरो रुप, यौवन तथा सोझोपनको फाईदा उठाउन खोज्छन् । अनि टाढाका केहि आफन्तहरु मेरो धनको । मलाई ईष्र्या लाग्छ त्यो पोखरीको, म आए पछि मलाई पनि तिम्रो त्यो प्यारो साथी सिद्धपोखरीसँग भेटाउ ल ।” – सुजुले भनेको सम्झिीएँ ।

मेरो दुख सुखको साथी साथमा थिएन आज, एउटा बेग्लै चमकधमक भएको सहरको मुटुमा रहेको एउटा पोखरी थियो मसँग । सुजु आईन आँखामा आँशुले धकेल्न खोज्यो । म आँशुसँग रिसाएँ अनि बिना आँशु आवाज दबाएर चिच्याएँ ।

“मेरा कुनै गल्ती रहे वा भए र मलाई अपनाउन सकेनौ भने मलाई दासी बनाएर राख ल । म तिम्रै दासी बनेर भए पनि तिम्रै सामु बाँच्न र मर्न चाहन्छु ।” – सुजुका आवाज गुन्जीए मनभरि ।

“तिमी मेरो शीरमाथी सजिनेछौ सुजु, मेरी रानी बनेर ।” – मेरा बचन, जुन निभाउन सकिरहेको छैन अहिले । “थुक्क म ।” – थुक्न खोज्छु आफ्नै नाममा । सुकेको मुखबाट आवाज मात्रै आउँछ ।

म पोखरीमा पसेर बिस्तारै बिस्तारै भित्र – भित्र जान्छु । क्रमशः पिँडुला, घुँडा कम्मर हुँदै मेरो शरिर धसिदैँ जान्छ हिलो सहितको पानीमा । टक्क अडिएर सोच्छु म केहि भुतकाल, बिचार गर्छु मेरो देश, जन्मथलो, गाउँघर, बाबुआमा, साथीसंगी, मैले मेहेनत गरेर बनाएका बिभीन्न संस्थाहरु, त्यसका सहकर्मी साथीहरु, मेरा सपना अनि मेरो अस्तीत्व यस्तै यस्तै ।

मेरो बर्तमान ? मेरो वर्तमान आत्महत्याको संघारमा छ ।

मेरो भबिष्य ? कसैले देख्ला पोखरी किनारमा केहि कपडा र जुत्ता, नजिकैबाट सुरक्षाकर्मी आउलान्, पोखरीमा मेरो शरिरको केहि भाग देखिएला । पक्कै डोरीको प्रयोग गरेर ल्याउलान् किनारामा । खबर सहर भरि फैलिएला । पत्रिका र टेलिभीजनका रिपोर्टरहरु घटनाको बयान गर्लान । मेरो लाशलाई कुनै अस्पतालको लाशघरमा लगेर चिरीएला । साथीभाईको राम्रै भिड लाग्ला । कसैले लाछी भन्लान्, कसैले कायर त कसैले अरु नै केहि । आफन्तहरु आउलान् केहि बेर रुवाबासी पनि चल्दो हो ।

पत्रिकामा केहि समबेदनाका अक्षरहरु पनि छापीएलान् । कोही चुकचुकाउलान्, कोही रोलान्. त कोही रमाउलान् पनि । कसैको नजरमाएउटा असल ब्यक्तीको असमयमै बितेको तस्बीर आऊला त कसै नजरमा ढिलो छीटो एकदिन जानै पर्ने गयो भन्ने ।

सबै जना केहि दिनमा मलाई भुत बनाएर बिर्सेलान् । तर सुजु ? के गर्लीन त उन्ले बिचरी ? उन्को त संसारमा जे र जो छ म मात्रै, मात्रै म ।

म निकै भित्र पुगीसकेछु सोचाईको आबेशमा, अकस्मात केहि बस्तु आयो मेरो हातमा, म तर्सिएँ के ठोकियो यो आधा रातमा ? मधुरो उज्यालोमा कालो कपाल जस्तो केहि बस्तु पानीको सतहमा देखिन्छ । म समाउँछु आँट गरेर, शरिर सहितको लामो कपाल आउँछ हातमा, तर्सेर हात झट्कार्छु म । फेरी सोच्छु मर्न हिँडेको मान्छेलाई के को डर ? आँट गरेर कपाललाई हावामा उठाउँछु, ठ्याक्कै सुजुजस्तै लाग्छ, अनुहारबाट कपाल हटाएर हेर्छु सुजु मेरी सुजु । म उस्को टाउकोमा समातेर बेस्कन हल्लाउँछु सुजु – सुजु भन्दै । कता–कता धड्कन चलेको जस्तो भान हुन्छ सुजुको । म किनारा तिर घिस्याउन थाल्छु ।

कहाँ रातो साडीमा सजाएर घरमा लग्ने सपना अनि कहाँ निर्दयीता पुर्वक कपालमा समातेर किनारा तीर तानिरहेको बास्तबीकता ? कहाँ जिन्दगी सँगै मर्ने र बाँच्ने कसम खाने हामी कहाँ एक पल पनि सँगै नबिताई भएको यो बिछोड ?

म किनारातीर आउन खोज्छु, सुजुलाई साथमा लिएर, मेरा खुट्टाहरु झन् झन् हिलोमा भासीदैँ छन् । जति अगाडी बढ्दैछु त्यती नै गहिरोमा डुब्दैछु म । एक हातले सुजुको कपाल त एक हातले सुजुको हातमा समातेर किनारामा तान्ने प्रयास अटुट छ मेरो । म क्रमशः भासिदैँ जान्छु, भासबाट निस्कने प्रयास सफल हुँदैन । हिलोमा गाडीएर पानी मेरो घाँटीसम्म आईसक्यो खुट्टा कतै चल्न सकेका छैनन् ।

“मेरी सुजुलाई मबाट कसैले खोस्न सक्दैन, कसैले पनि ।” –म चिच्याउँछु । मेरो आवाज टाढा टाढा सम्म गुन्जीन्छ । म सुजुलाई बलैले तानेर अँगालोमा बाँध्छु उनको तर्फबाट केहि प्रतिक्रीया छैन ।

पानीले अब मलाई निल्न लागीसक्यो । मुख मुख सम्म पानी आईसक्यो । म अन्तीम पटक सुजुको ओठसँग ओठ जोड्दै बर्बराउँछु ।

“ म पापी हुँ सुजु, म तिम्रो पापी । तर म तिमीलाई माया गर्छु । जन्म जन्म सम्म गरिरहन्छु ।” – उनी मौन मेरो अँगालोमा छिन् ।

बिस्तारै पानीले हामीलाई सम्पुर्ण रुपमा कब्जामा लिन्छ, म छट्पटाउँछु तर पनि सुजुलाई मेरो अगाँलोबाट छुट्न दिन्न । म बिस्तारै अध्याँरो दुनिँयामा प्रबेश गर्दैछु । एउटा असजिलो र अवर्णनिय छटपटी हुँदैछ …………..। बिस्तारै शरिरका अङ्गहरु शिथील बन्दैछन् । क्रमशः क्रमशः अनि क्रमशः ………………….. म ……….. मर्दैछु ।।

भाग ५

म तन्द्रामै झस्कीन्छु – “के सोचेको यस्तो ? म यस्तो काँतर, झन मेरी सुजु त यती काँतर हुनै सक्दिनन् । म बाँच्नुपर्छ र मेरी सुजुलाई पनि बचाउनुपर्छ ।” गाली गर्छु आफैँलाई ।

“मर्न त सारै सजिलो छ, जिउनु पो ठुलो कुरा हो त ? म यति सजिलै कसरी आत्महत्या गर्न सक्छु र ? अनि करिब करिब होस सम्हालेदेखि अनेकौँ बाधा अड्चन सहेर एक्लै जिन्दगी बाँचेकी मेरी सुजु कसरी यती छिट्टै आत्महत्या गर्न सक्छिन् त ? उनी त धैर्यता र सहनशिलताको प्रतिमुर्ती हुन् । त किन उनको भरोसा तोडेर, एक मात्र सहारा छुटाएर तँ मर्न उत्ताउलो हुन्छस् ?” – मेरो मनले धिक्कार्छ मलाई ।

म पोखरीबाट चिसोले काम्दै किनारामा निस्कन्छु । सोच्छु “अत्याधिक मायाले माया पाउनेलाई कमजोर बनाउँछ दिनेको नजरमा, अनि माया दिनेले हरदम पिडा प्राप्त गर्छ । हरेक मानिसमा अवस्था अनुसार समय सँग लड्ने क्षमता हुन्छ । तब मैले सुजुलाई केहि गलत नै भयो भन्ने किन सोच्ने ? त्यत्रो बर्ष म बिना नै उस्ले आफ्नो रक्षा र सुरक्षा गर्दै सबलरुपमा समय र परिस्थीतीसँग जुधेकै हो नि, त आजको परिस्थीतीसँग पनि त जुधीन होलीन् आफ्नै तरिकाले, हुनसक्छ उनको तरिका मेरो भन्दा धेरै राम्रो र सरल पो छ की ? मैले अत्याधीक माया गर्छु तर हाम्रो भेट त भएको छैन, यहाँभन्दा अगाडीको जिन्दगी त उस्ले आफैँले बाँचेकी हो नी, म बिना ।”

मायालाई केहि बेर मनबाट निकालेर बास्तबीकता सोच्छु म । बल्ल म बिश्वस्त हुन्छु मेरी सुजुलाई केहि भएको छैन ।

त सुजु कहाँ होलीन् त ? मनले प्रश्न गर्छ । उत्तर अनेक आउँछन् तर त्यती भरपर्दा लाग्दैनन् । कतै …………. कतै उनी सिद्धपोखरी त पुगीनन् ? म पक्का हुन्छु त्यहीँ पुगीन भनेर ।

उठेर सर्ट लगाउँछु । कम्मर मुनिको कपडा भिजेको र हिलो छ, म मतलब गर्दिन, उपाय पनि त के नै छ र ? पहिले झैँ सकसकासाथ फलामे बार उक्लेर बाहिर आउँछु । मोटरसाईकलको छेउमै पुगेर चाबी खोज्दा चाबी पाउँदीन, बार उक्लेर भित्र सम्म खोज्न जाने तागत पाउँदिन आफुमा, त्यसैले मोटरसाईकल छोडेर लुखुरलुखुर पाईला चाल्दैछु । शिथील छ शरीर र मन, कुजाँ छन् खुट्टाहरु, भोक तिर्खाले लखतरान छ ज्यान, मुख सुकिरहेको छ, चिसोले थरथरी काम्दै छ शरिर, तै पनि मेरा पाईलाहरु सुस्त गतीमा मेसिन झैँ एकोहोरो अगाडी बढिरहेछन् लगातार अनि लगातार……………..।

म आफ्नै सुरमा सिहंदरबार अगाडीको बाटोमा आईसकेछु, झिलीमिली छ चारैतिर केहि सवारीसाधनहरु खाली सडकको फाईदा उठाउँदै बत्तिदैँ छन् हावासरी, मलाई चिसो जुत्ताले हिड्न गारो हुन्छ, जुत्ता मोजा फुकालेर त्यतै मिल्काइदिन्छु म । अडिनै गारो भएको छ मलाइर्, तैपनि अगाडी बढिरहेछु, पाईलाहरु लगातार अगाडी बढ्दैछन् ।

“तिमीलाई एउटा कुरा सोध्छु है ?” – सुजुले भनेकी थिईन ।

“सोध न, किन एउटा मात्र दुईटा सोध ।” – मेरो उत्तर ।

“तिमीले मलाई धेरै माया गर्छौ मलाई थाहा छ । तिम्रा हरेक शब्दहरुमा म मेरो लागी असिमीत माया पाउँछु । तै पनि तिमी किन केहि पनि ब्यक्त गर्दैनौ ? कहिलेकाहीँ त मनमा शंका नै लाग्छ भन्या ।” – सुजुले मनको कुरा गरेकि थिई । हुन पनि मैले कहिल्यै पनि मायामा झुटा र असम्भव कुराहरु गरेको थिईँन । तिम्रा लागी बाँच्छु मर्छु वा आकाशका तारा टिपेर ल्याउँछु जस्ता शब्दहरु भन्छन् रे प्रेमीहरु तर मैले कहिल्यै भनिन् । म तिमीलाई माया गर्छु यो भनाई पनि एकदमै दुर्लभ थियो उनको लागी करिब करिब डाईनोसर जस्तै ।

“ल त्यसो भए ठिक सोच्यौ । म तिमीलाई माया गर्दिन । अरु केहि ………..।” – म रिसाएको थिएँ ।

“सरि सरि, ल कान समाएर भन्छु, सरी हजुर ।” – सुजुले माफि मागेकी थिईन ।

“हेर सुजु, माया र प्रेममा सबै ब्यक्त गर्नैपर्छ भन्ने छैन । एक अर्काको मनको कुरा नबोलिकनै बुझ्न सक्नु पर्छ । मैले नबोलिकनै मेरा पीडा अनि मेरा खुशीका क्षण तिमी थाहा पाउँछौ नि त्यही हो माया ।”– मैले जवाफ दिएको थिएँ, जुन के भनेको मैले नै राम्ररी बुझेको थिईँन ।

“ल भन मलाई कति माया गर्छौ त ? अनि मेरो लागी के गर्न सक्छौ नि ?” –खै किन हो त्यस दिन उस्का प्रश्नहरु यस्तै यस्तै थिए ।

“आज प्रकाश कोबिदका उपन्यास पढ्यौ कि के हो ?” – मेरो सोधाई । मलाई यस्ता प्रश्नहरु सामना गर्न असाध्यै डर लाग्छ त्यसैले मेरो चाहना प्रश्न उत्तरको खेललाई सक्नु थियो ।

“कुरा नटारीकन भन त, प्लीज ।” – उस्ले लाडे पल्टेर बोलेका शब्द साँच्चै मिठा लाग्थे मलाई ।

“समय आएपछि थाहा हुन्छ, अहिले मुखले मात्रै भनेर के हुन्छ र ?” – मैले केहि झर्केर जवाफ दिएको थिएँ ।

“ऐया ! …….” – सुजु कराईन ।

“किन के … के भो ?” – दुख्यो मलाई ।

“अनि, माफी माग्दा कान समाको छोड् भन्नु पर्दैन ? कस्तो दुखिसक्यो यहाँ ।” – लाड पल्टेर भनिन् सुजुले । सुजुको लाड पल्टेर बोलेका शब्दहरु मेरा लागी बिशेष थिए । मलाई लाग्थ्यो उनलाई अँगालोमा लिएर चुँमु ।

“छोड ल माफि दिएँ ।” – दुबैजना हाँसेका थियौँ निकै बेरसम्म ।

त्यो मायाको परिक्षाको समय आएछ आज । तर पास वा फेल के हुने हो निश्चीत छैन तर एउटा कठोर परिक्षा लिईरहेको छ जिबनले, अलिक धेरै आफ्नै बेवकुफी त अलिकती समयको कारणले ।

मेरा नरम पैतालाहरु चिसोमा कंक्रीट र सिमेन्टका बाटाहरुमा चुपचाप लस्कदैँ छ, दुखाई सहेरै पनि ।

“ऐया !” – म पिडाले रन्थनीएर थचक्कै बस्छु । खुट्टामा शिसा बिझेछ, गडेछ निकै । ठीही¥याएको र कामेको हातले बल्ल तल्ल निकाल्छु शिसालाई । उठेर हिँड्छु, खुट्टाबाट रगत बगिरहेछ, बाटोमा पैतलाका छापहरु टड्कारै देखिन्छन् रातो रंगमा ।

अब हिँड्ने सामथ्र्य रहेन । बाटोमा हेर्छु कुनै ट्याक्सी देख्दिन यो आधारात ढलेपछि बिहानी प्रहर लाग्ने बेला भाडाका ट्याक्सीहरु पाउन गारो रहेछ । त्यही बाटो चलेका निजी गाडीहरुलाई हात उठाउँछु छलेर परैबाट जान्छन् ती सबै । तिनीहरुको पनि के दोष र ? मेरो अवस्था यस्तै छ अहिले खाली खुट्टा, हिलाम्य कपडा, लरबरिएको हिडाँई यस्तै यस्तै । पाईलाहरुलाई जबजस्र्ती घिसार्दै म बानेश्वरको होटल एभरेष्ट अगाडी पुग्छु जहाँ केहि ट्याक्सीहरु अडिएका छन् ।

म एउटा ट्याक्सी समातेर उभिन्छु र सोध्छु –“दाई, भक्तपुर जाने हो ?”

“पैसा छ तँ सँग ?” – मलाई तल देखि माथिसम्म एकसरो हेरेपछि ड्राईभरले सोध्यो । अरु पनि केहि मान्छे जम्मा भए त्यहाँ ।

“छ, ल छिटो हिड्नुस न ।” – उस्को तँ सम्बोधनले केहि असर पारेको छैन मलाई आज ।

“पहिले देखाउ त ।” – अर्कोले भन्यो । म पर्स खोलेर देखाउँछु ।

“१५ सय लाग्छ ।” – ड्राईभर बोल्यो । म राजी हुन्छु । ट्याक्सीमा छिरेर सीटमा बस्न खोज्छु । ड्राईभरले भुईँमा राखिएको म्याट हालीदिन्छ सिटमा अनि नढल्की सिधा बस्न भन्छ म सकि नसकि त्यसै गर्छु ।

केहि बेरमै भक्तपुर आईपुग्यो, सिद्धपोखरी अगाडी ओर्लेर सरासर पोखरी तिर लाग्छु । ढोका बन्द छ पोखरीको, म बाहिरको पाटी जस्तो भएको ठाउँमा बस्छु । बस्न नसकेर ढल्कन्छु आफ्नै हातको सिरानी बनाएर । सुजु नै सुजु देख्छु वरिपरी, टाउको भारी भएर रिङ्गीरहेको छ, खुट्टा पोलिरहेछ, रगत अझै रोकिएको छैन । म हातको मुठी बेस्सरी कस्छु अनि टाउको र घुडाँ जोडेर पल्टन खोज्छु ।

अब छिटै बिहान हुँदैछ, आकाशमा ताराहरु अस्ताउँदैछन् । जो मेरो अहिलेको सबै हबिगतको प्रत्यक्षदर्शी थिए ।

हल्लाखल्ला बढ्दैछ, मेरा आँखा खुलेका छैनन्, सकेसम्म बल गरेर आँखा बन्द गर्दैछु । ढोका खुलेको आवाज आउँछ घ¥याक्क । मेरो खुशीको सिमा छैन । म भित्र अर्कै जोश आउँछ अनि करिब करिब दौडेर भित्र छिर्छु ।

म निराश बन्छु भित्र केहि र कोही छैन । चराहरुको केहि आवाज बाहेक सबै शान्त अनि शान्त । म त्यहीको पालेदाईलाई सोध्छु उस्लाई केहि थाहा हुन्न ।

म त्यही एक छेउमा बसिरहेछु, मेरो लागी संसार डुबेको भान भईरहेछ । म भाँसीदै गईरहेको छु क्रमशः ।

“मेरी सुजु कहाँ गयौ त तिमी, कहाँ छौ तिमी …………… म आउँदैछु तिमीलाई खोज्न अनि तिमीलाई भेट्न ।” नजिकै मन्दिरमा घण्टी बज्छ, रबि डाँडामा निस्कने तर्खरमा छन् …….. म सुस्तरी बाहिरीन्छु……

भाग ६ (अन्तीम भाग)

रीत्तो मन, थाकेको मनस्थीती लिएर म चुपचाप सिद्धपोखरीबाट बाहिरीएँ । हिलै हिलोमा डुबेको कपडा, बिना जुत्ता खाली गोडा, जिङरीङ्ग कपाल, मलाई आफैँदेखि लाज भईरहेको थियो । बिहान–बिहान पुजा गर्न मन्दिर धाउने गृहीणी देखि, स्वास्थ्य बिग्रेर वा बिग्रन नदिन मर्निङ्ग वाक धाउनेहरु बाटामा प्रशस्तै थिए । सबैको नजर मेरै अवस्थामा परेकोले म झन झन लज्जीत भईरहेको थिएँ ।

कसैको पनि अनुहारमा नहेरि म सरासर नजिकैको किराना पसलमा गएर एउटा फोन गरेँ साथीलाई, जो भक्तपुरकै थियो । एउटा पानी किनेर पिउँदै त्यही पसलको नजिकै बसेँ । केहि बेरमै त्यो साथी आईपुग्यो । मेरो अवस्थाको बारेमा जान्न खोज्यो, मैले पछि भन्छु भनेर टारिदीएँ ।

उसैको घरमा गएर नुहाएँ अनि उसैको कपडा लगाएँ, केहि खानेकुरा खाएर खुट्टाको घाउको सामान्य उपचारपश्चात म घरतिर लागेँ । साथीले उसैकोमा बसेर केहि बेर आराम गर्ने अनि घरमै पु¥याईदिने अनुरोधलाई नकार्दै म बसपार्कमा गएर घरतिर जाने गाडी चढेँ ।

राजधानीमा चल्ने लोकल बस सुस्त यात्रा, म चुपचाप सिटमा बसेँ । सोचाई आयो – “मान्छेको जिबनमा सिमीत समयमा कतिसम्म परिवर्तन हुन सक्दो रहेछ । कहाँको हिजोको राज कहाँ अहिलेको । मेरी सुजु, मेरो मोबाईल, मेरो मोटरसाईकल केहि छैन मेरो साथमा । ती भेटिएलान् वा नभेटिएलान् पाईएला नपाईएला ? कहाँ हिजोसम्मको भरिपुर्ण लाग्ने म कहाँ आज केहि नभएको रीत्तो म ?”

“दिदीले पनि के भन्नु भयो होला ? बुहारी लिन जान्छु भनेर हिडेँको भाई बुहारी त परै छोडौँ आफैपनि फर्केर नआउँदा । मेरो आफ्नै दिदी बहिनी नभए पनि एकै पेटका भाईलाई भन्दा कम माया त गर्नु हुन्न नी दिदीले ? अब दिदीलाई के भन्ने होला ? रातभर कहाँ गायब भएको, अनि बुहारी खोई भन्ने प्रश्नको जवाफ के दिने ?” – म सोचेरै हैरान हुन्छु ।

अब घरमा गएरै दिदीहरु सँग सल्लाह गरेरै सुजुलाई खोज्न जाने निश्चय गर्छु । पहिले घरमै गएर आराम साथ सोचेर अगाडीको कदम चाल्ने सोचमा छु म । सुजु हराएको पिडाले म अरु सबै पिडा बिर्सन्छु ।

गाडीबाट ओर्लेर चुपचाप घरमा पुगेँ । शान्त छ घर, कतै केहि चालचुल सुनिन्न । ढोका खुल्लै थियो, छिरेँ भित्र । दिदी अनि अन्य केहि आफन्तहरु बसिरहनुभएको थियो भित्र । मनमा लाग्छ, यी आफन्तहरु किन आएका होलान् ? शायद म हराएको थाहा पाएर आएका होलान् कि ?

म सबैलाई हात जोड्छु ।

“अनि, सुजु खै त ? तिमी त सुजुलाई लिन गाको हैन ? कहाँ हराको नि आफैँ ?” – दिदीले सोध्नुभयो ।

“अँ, सुजु………… अँ सुजु त आईनन् त ।” – म ढाँट्छु ।

“अनि समयमा घर आउनु पर्दैन त ? रातभर कहाँ गाको ?” – दिदीको प्रश्न सकिदैँन ।

“म साथीकोमा गएको थिएँ ।” – मेरो झुट पनि सकिएन ।

“रातभर नसुतेर बसेको जस्तो छ, ल जानुस एकछिन सुत्नुस भित्र गएर । हामी खाना साना बनाएर बोलाउँछौ ।” – माईजुले भन्नुभयो । बोलेकै वाक्य सँगै एकअर्कामा मुखामुख गर्छन सबै ।

म कोठामा गएर ढल्कीन्छु ओछ्यानमा, सुजुको याद र पिरले निदाउन सकेको छैन । रुन मन लाग्छ म रुन्छु सिरानीमा घोप्टो परेर ।

“मेरे सपनोकी रानी कब आएगी तु ?
आई रुत मस्तानी कब आएगी तु ?
बित जाए जिन्दगानी कब आएगी तु ?
चलि आ तु चलि आ ।”

गीत बज्छ, म झस्कन्छु मलाई सपना जस्तो लाग्छ । यो गीत त मैले मेरो मोबाईलमा सुजुको फोन आउँदा बज्ने गरि राखेको थिएँ । मैले मेरो फोन त बालाजु पार्क मै खसालेको त यो ? म ज¥याक जुरुक उठेर यताउता खोज्छु मेरै सिरानीमुनी मेरो मोबाईल बजिरहेको थियो । कल सुजुको थियो, म छक्क पर्छु केहि सोच्नै सक्दिन ।

“हेलो ! सुजु कहाँ तिमी ?” – मैले हडबडाउँदै फोनमा सोधेँ ।

“म तिम्रो मनमा, अनि तिम्रो जिबनमा ।” – सुजुले मिठो स्वरमा आनन्दले जवाफ दिईन ।

“नढाँटी भन न तिमी कहाँ ? प्लीज ।” – म कर गर्छु ।

“अर्कालाई एक्लै छोडेर आउनेलाई म केहि भन्दीन के ?” – सुजुको उत्तर ।

“सरी, प्लीज तिमी कहाँ भन न् । म अहिल्यै तिमीलाई लिन आउँछु, कहाँ भन् त ?” – म हतारिन्छु ।

“म त आउँदिन तिमी छोडेर जाने मान्छेसँग ….? एउटा कुरा भनौँ राज ।” – सुजुको आग्रह ।

“भन न दुईटै भन ।” – मेरो जवाफ ।

“तिम्रो सिरानीमुनी एउटा चिठी छ त्यो पढेर मलाई अहिल्यै मेरो प्रश्नको उत्तर देउ त ।”– म फोन राखेर चिठी खोज्छु ।

राम्रो अक्षरमा लेखिएको छ ।

”आफैँभन्दा प्यारो राज,
मुटुभरिको माया ।

तपाईले बालाजुमा मलाई नभेटेरै जानु भयो । तपाइँलाई के थाहा म कति ब्यग्र थिएँ तपाईलाई भेट्न । तपाई नै राज हो भन्ने कुरामा म बिश्वस्त थिएँ अझै तपाईले खसाल्नुभएको मोबाइल ले त झनै पक्का भयो तपाई राज भनेर । मेरो जिबनको गल्ती तपाईले थाहा पाईसक्नुभएको रहेछ, मैले तपाईँको मोबाईल हेरेर थाहा पाएँ । हो त्यही थियो मेरो एक मात्र गल्ती जुन भन्न मैले पटक पटक प्रयास गरेकि थिएँ तर तपाईले कहिल्यै सुन्न चाहनुभएन ।

म निकै बेर कुरेँ तपाईलाई त्यही पार्कमा तर तपाई फर्केर आउनुभएन । हजुरको दिदीले धेरै नै फोन गरेपछि मैले उठाएँ र म तपाईभन्दा अगाडी तपाईको घरमा आईपुगेँ । तर तपाईँ आउनु भएन, अनि हामीले रातभर सकेसम्म खोजी ग¥यौँ ।

तपाईमा के बितेको छ म बुझ्न सक्छु, चिन्ता मान्नु पर्दैन । मात्र यति उत्तर दिनुस मलाई दासी बनाएर त राख्नुहुन्छ नि ? म हजुरको सेवा गर्न चाहन्छु जिन्दगीभर । एक कल फोनको प्रतिक्षामा ..

उहि तपाईको हुन नसकेकी
सुजु ”

म हतार – हतार फोन डायल गर्छु । सुजुले फोन उठाउँछिन् ।

“हेलो…..” – सुजुको कामेको आवाज सुनिन्छ ।

“सुजु, तिमी मेरि हौ, मात्र मेरी । तिमी मेरो जिन्दगी हौ, मेरो बाँच्ने आधार । कहाँ दासी सासीको कुरा गरी राखेको ? अब नतड्पाउ मलाई, मेरो अगाडी आउ न ।” – मैले एकै सासमा बोलेँ ।

“केहि बेर धैर्य गर्नुस न त ।” – पहिले चिठीमा अनि अहिले बोलीमा मिसाएको तपाई शब्द मलाई रोमाञ्चीत बनाउँदै थियो ।

म अधैर्य भएर कुरिरहेको छु, केहि बेरमै दिदी र अरु केहि आफन्त मिलेर रातो साडीमा सुजुलाई लिएर आउनुहुन्छ ।

म अपलक हेरिहन्छु मेरी सुजुलाई, मेरी मनकी रानीलाई मेरो जिबनलाई । उनी मेरो खुट्टामा निहुरीन्छीन म उठाएर जोडदार अँगालोमा कस्छु, अनि निधार र अनुहारभरि चुम्बनको बर्षा गर्छु । सुजुको आँखाभरि आशुँ छ ……।

हामी चुपचाप एकअर्कालाई हेरिरहन्छौँ, हेरिरहन्छौँ ………….।

(ओहो कस्ता बाठा पाठक, अब त भन्दिन के ?)

समाप्त

(स्रोत : Shabdahar )