~गोपीकृष्ण प्रसाई~
संसारको कुनै धरातलमा निक्लेको किन नहोस
जहाँ बिरह र व्यथाको कहानी हुन्छ
सृष्टिको सुन्दर बिहानी हुन्छ
हाँसो र खुसीको सिरानी हुन्छ
बसन्त वाटिकाहरुमा
सुनिने चिरबिर चिरबिर चराका आवाजहरु
झरना खोलाहरुका कल्कलाहट
अनि स्निग्ध मनको मझेरीमा
उडिरेका तिम्रा स्वप्निल तरंगहरू
मायालु बन्दै जब तिम्रो छातीमा आश्रित हुन्छन
रोमान्चित हुने मन
बिचलित हुने मन
सङ्गीत अनुसारको
नाचिन पनि सक्छ
भांचिन पनि सक्छ
फेरी गांसिन पनि सक्छ
भाव अनुसार यो जगतमा
सृजित यी इश्वरीय सुन्दरतालाई
म प्रणाम गर्छु
अंकमाल गर्छु |
मान्छेको जुनी
बाँच्नुसंगको मित्रता
जीबनसंगको समिप्यता
प्रेमसंगको सापेक्ष्यता
दिनचर्यासंगको निस्पक्ष्यता
त्यस्को खोजीमा मान्छे हिड्छ
जहाँ हिड्छ र उ त्यस्तै सङ्गीत सुन्छ |
मैले पनि आज एउटा सङ्गीत सुने
जसमा हृदय हल्लाउने धुन पाएं
शीतल छायां दिने जून पाएं
ओइलाएको फूल जब मुस्काउंछ
सुनसान लम्पसार बस्तीमा जब भाले बासेर दुनियां बिउंझाउंछ
त्यस्तै आनन्दको सङ्गीत थियो
एक्लै बस्दा पनि मायां संगालेको
कहिँ हिड्दा पनि हृदय पगालेको
एउटा कल्पनातीत भावको संसार
आखिर मान्छे कल्पनाले पनि बांच्दोरहेछ
ति अप्रतिम कल्पना!
सगरमाथा जस्तो उचाइमा
प्रशान्त जस्तो गहिराइमा
साथमा संगीतका तरंगहरू
कुनै दैविक फाहा स्पर्स
कुनै नौलो संसारको विचरण
प्रेमिल रंगमंच
मनहरु नांचिरहेछ्न
एक्लै एक्लै पुलकितभै
माला गांसिरहेछन
निस्फिक्री सहज अनि कुनै व्यथा बिनानै
यो खुला आकाशमा हांसिरहेछन |
(हाल: यूके)
(‘डायस्पोरा नेपाली कविता: यूके विशेष’का लागि कवि टंक वनेमको संयोजनमा)
(स्रोत : Kabitaharu )
