~मनु लोहोरुङ राई~ 
तिम्रो याद आउने बाटो छेकी दिउँ कि अब
कोरिएका बिगतहरु मेटी दिउँ कि अब ।
भेटिएर व्यर्थै रोग बल्झ्यो जिन्दगीमा
सिङ्गो मुटु टुक्रिएर अल्झ्यो बन्दकीमा
उकासेर लिलामीमा बेची दिउँ कि अब
कोरिएका बिगतहरु मेटी दिउँ कि अब
छुट्टीनु नै रैछ आखिर दुई किनार जस्तो
तेसैले नै आस्था भयो मक्किएको बार जस्तो
ढलेका ति सपनासबै टेकी दिउँ कि अब
छलेका यी विपनासबै लेखी दिउँ कि अब
तिम्रो याद आउने बाटो छेकी दिउँ कि अब
कोरिएका बिगतहरु मेटी दिउँ कि अब ।
मनु लोहोरुङ
सितलपाटी – ६, संखुवासभा
हाल :- न्युयोर्क
(स्रोत : Manu Lohorang Rai’s Blog)
