~निर्मला अवस्थी~
तिमी गएदेखि
आमा बिरामी परेकि छन्
तिमीलाई नै सम्झदै
सहस्रधारा आँशु बगाइरहेकी छन्
तिमी गएदेखि
आमा विरामी परेकी छन्।
गाउमा हजुरबुबा बित्नुहुदा
लास उठाउने कोही भएनन् रे
बिरामी भएर अस्पताल जादा
डाक्टरहरु भेटिन्नन रे
यस्तै यस्तै बरबराउदै रोइरहेकी छन
तिमी गएदेखि
आमा बिरामी परेकी छन्।
तल्ला घरे इन्जिनियरदाइले पनि
अमेरिकामै बस्ने ग्रीनकार्ड पाएरे
नर्स दिदी सीता पनि अस्ट्रेलिया जाने भइन् रे
अब त गाउँ नै रित्तो भयो भनेर
डाँको छोडेर रोइरहेकी छन्
तिमी गए देखि
आमा बिरामी परेकि छन्।
पोहोर साल नै हो गाउँका
ठूळे, माने र कांइलाहरु
सबै खाडी गएका
भर्खरै खबर आयो, टुले त उहि बितेछन
माने जेल परेको छरे
अरु कति अलपत्र परेका छन् रे
यो खबरले बेहोस भएकी छन्
तिमी गए देखि
आमा बिरामी परेकी छन्।
कोही पढन जाने निहुमा
कोही काम गर्न जाने निहुमा
सबै हिडेपछि रित्तो भएको छ गाउं
त्यसैले तर्सेकी छन्
तिमि गएदेखि
आमा विरामी परेकी छन्।
जताततै काटमार र लुटपाट
महंगी अभाव
खाने पानी छैन, बिजुली बत्ती छैन
पकाउने ग्यास र मट्टितेल छैन
के छ भन्नु, केहि पनि छैन
त्यसैले आत्तिएकी छन्
तिमि गएदेखि
आमा विरामी परेकी छन्।
कहिले सन्तान विदेशिएको पीडा
कहिले अपहरणमा परेको पीडा
अनि कहिले मृत्युको खबर सुन्नु पर्दाको पीडा
पीडै पीडाले पिरोलिएकीछन्
तिमी गएदेखि
आमा बिरामी परेकी छन्।
आफ्नै मान्छे पराई भइदिदा
आफ्नैले आफ्नालाई नचिनिदिदा
दाइ र भाइको लडाइमा
कति दाइ भाइ सहादत भए
कति दिदी बहिनी विधवा भए
अनि यस्तै यस्तै के के भए
अब सहन गाह्रो भयो भनेकी छन्
तिमी गएदेखि
आमा विरामी परेकी छन्।
February 19, 2009
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
