~यम बाँस्तोला~
भाग्न सकिन
कोशीको रफ्तारमा
सकिन लुक्न
हाम फालेर असला झै कुरभित्र
साँझ: धमिल्याउँदै थियो बाटो
अस्ताउँदै थियो आँखाको ज्योति
घामको बाटो हुँदै―
लुगलुग―लुगलुग काम्दै थियो डर
मसँगै
मेरो कमजोर नाडीमा
पुरानो एचएमटी क्वीनर
आफ्नो टिक–टिक लुकाउन
बन्द गर्दै थियो सास―
हजुरबाको नासो
साहिंली औंलाको औंठी
नक्कली चाँदीमा, नक्कली पुष्पराज
मधुरो बनाउँदै थियो आफ्नो चमक
जीवन रक्षाका लागि
छालाको कालो चाइनिज पर्स
हामफाल्न खोज्दै थियो
जामुनको फेदतिर―
विष घोलिएको पानीमा माछाहरु जस्तै
उकुस―मुकुस भएर
चोरगोजीका चानचुने पैसाहरु
पाखा लाग्न खोज्दै थिए
अस्तित्व जोगाउन
साँझ बलवान बन्दै गएपछि
गल्दै गयो मेरो अर्जुनशक्ति
मलिन बन्दै गयो आवाज―
जब सकियो
वलिष्ठ हातहरुद्वारा
मेरो शरीरको खानतलासी
सकियो, घडीको टिकटिक
हरायो, पुष्पराजको मधुरो चमक
सबैथोक सकिए पनि
बाँकी थियो
मैले बीस वर्ष जोगाएको
कुमारी इज्जत―
एक साँझ : चोरबाटोमा
फोरियो;
ढुङ्गाको ओछ्यानमाथि
मेरो अस्मिताको ओखर।
हिमालखबर, मंगलबार , २१ असोज २०७१
(स्रोत : Himal Khabar )
