~मुकेश राई~
घर छोडी जाने दरसन्तानका
सम्झना संगालेर आमा सोच्दिहुन
कस्तो छ परदेश ?
असार पन्ध्र छ आमा परदेश
मंसिर कहिल्यै पाक्दैन,
सोध्छौ सधैं कस्तो छ दुरदेश रु
नियति न हो दुस्ख कहिल्यै भाग्दैन !
हल बाँधेर आफ्नै मनको
हली भै जोतिनु छ्,
मनको खेतमा कहिले कहीँ
उत्साह र खुशीहरु फूल्छन
अनि केही बेर
जोश जाँगरको वसन्तहरु छाउँछन,
तर धेरै जसो उदास फूलहरु फूल्छन
जखमले घामको न्यानोमा पनि
अधुरो सपना च्यापेर परेली रसाउँछन
बिशेष दिनहरु सम्झेर दुख्ने मनहरुमा
सम्झनाको प्यास झनै बढछ,
त्यसैले आमा मरुभूमि जस्तै प्यासी छ परदेश !
पारिलो घाम हाँस्दा
अर्को तिर बर्षने झरी, बादल बिचको
उदास ईन्द्रेणी जस्तै
अपुरो ईच्छा र अधुरो रहर बोकेर
दोसाँधमा जीवन भोग्नु पर्ने
अनुभूतिका रंगहरुमा रंगिदै
बाँचिरहेछ दूरदेश !
यसैले असार पन्ध्र छ आमा परदेश
मंसिर कहिल्यै पाक्दैन,
सोध्छौ सधैं कस्तो छ दुरदेश ?
नियति न हो दु:ख कहिल्यै भाग्दैन !
(स्रोत : कविता संग्रह ‘अनुभूतिका रङ्गहरू‘ बाट, प्रकाशक : नेपाली प्रतिभा प्रतिष्ठान, बेलायत )
