~रमेश कंडेल~
मैले देखेका सपनाहरु
उछिट्टियर सडक भरी पोखिदै गर्दा
त्यहि संगाल्न कहीले यता उता
भौतारिरहेको यो मन
दासताबाट छलाङ्ग मार्न नसकेर
क्षितिज पारी अस्ताउनै लागेछ/
तर पनि
विश्वासको पूल तयार गर्दै
दुर्बोधी उकालो चढ्न
सामाल तुमल जोड जाम गर्दैछु
आश्बासनका पोकाहरु
नेपथ्यमा झुल्छन, झर्छन
नियमित प्रक्रिया र संगतिमा
अल्झेको मेरो बगैचाको मन फूल
अद्र्श्य शक्तिले मुर्झाउछ छिन् छिन्
त्यसैले त आजकाल म
निराशाको फलैंचामा बसेर
आशाका बत्ति निभाउँछु घरी घरी
किनकी यहाँ सबैलाई हँसाउने
एकान्तमा बसेर रुन वाध्य छन्
अस्ति हरिबंश रोए, हिजो राम बहादुर
एबंम रितले मैले पनि आखिर रुनु नै छ
अनी कसरी लेखुँ आशाका शब्दहरु
कसरी जलाउँ परिबर्तनका चिरागहरु
तर पनि मैले नाटक गर्नु पर्छ
सबैलाई खुशि बनाउन मैले हाँस्नु पर्छ
बलिदान दिएर सफलताको शब्द कोर्नु पर्छ
आउ अब संगै बसी नयाँ कथा लेख्नु पर्छ
एक अर्को नयाँ नाटक मन्चन गर्नु पर्छ/
(स्रोत : Shabdahar )
