~उदास विनायक~
पोहोर परारको दशैंमाजस्तै यसपालिको दशैंमा पनि चाहिने जति लुगाफाटा र सरसामान भृकुटीमण्डपमा वर्षेनी लाग्ने दशैं मेलामै किनमेल गर्ने कुराको अञ्जलीप्रसादका घरमा सल्लाह भइसकेको थियो । शुरु–शुरुका एक–दुई दिन र अन्तिमका एक–दुई दिन त्यति राम्रो हुँदैन । पहलिा महङ्गो पनि हुने, त्यति सरसामानहरू पनि आइनसकेका हुँदा बीचका दिनहरू उपयुक्त हुन्छन् । तर अवस्था के कस्तो छ, पुराना साथीभाइ पनि भेट भइहाल्छ कि, सामानको मोलभाउ के कस्तो छ भनेर बुझ्न अञ्जलीप्रसाद भृकुटीमण्डपको प्रदर्शनीकक्षमा छिरेको थियो । पोहोर–परारभन्दा भिँडभाड बढी नै भइसकेछ । धेरै युवायुवतीहरूको भिँडभाड । विद्युतीय नयाँ–नयाँ सामग्रीहरूका स्टल । हरेक स्टल स्टलहरूमा मानिसहरूको ठूलै भिँड भए पनि सबैका हात खाली थिए, अञ्जलीप्रसादकाजस्तै । चिनेजानेका कोही छैनन्, सबै आ–आफ्नै धुूनमा हिंडिरहेका । तर अञ्जलीप्रसादलाई किन हो किन एक अपरिचित व्यक्तिले पछाइरहेको झैं लागिरहेको थियो । सबै स्टलहरूको सरसरती निरीक्षण गरिसकेर मूलद्वारमा आएपछि फर्केर एकपल्ट पछाडि हेर्न मन लाग्यो । नभन्दै त्यो अर्धबैंसे व्यक्ति सिधै उसतर्फ हेर्दै पछाडि–पछाडि आइरहेको थियो । अञ्जलीप्रसाद अगाडि बढ्यो । ‘जो होस्, अपरिचित व्यक्तिसँग के को वास्ता ?’ तर अगाडि बढ्दै जाँदा उसका मनमा लाग्यो, शायद त्यो अनुहार परिचित नै थियो । अनि अपरिचितै भए पनि एकपल्ट किन धेरै पहिलेदेखि पछाइरहेको हो भन्ने कुरा बुझ्नु उपयुक्त हुने ठानेर अञ्जलीप्रसादले पछाडि हे¥यो । त्यो अपरिचित अर्धबैंसे व्यक्ति नजिकै आइसकेको थियो । अञ्जलीप्रसादले फर्केर हेरेपछि त्यो व्यक्ति पनि उभियो । तर उसले अञ्जलीप्रसादमै आँखा तेस्र्याएर हेरिरहेको थियो ।
‘महाशय ! तपाईं पहिलेदेखि नै मेरो पछाडि–पछाडि आइरहेको जस्तो लागिरा’छ, यदि …….?’
‘हो, म अगिदेखि तपाईंकै पछाडि हिंडिरहेको छु । बोल्न खोज्छु, तर म पनि असमन्जसमा परें कि यदि मैले सोचेको व्यक्ति तपाईं हो कि होइन । फेरि …..।’ अञ्जलीप्रसादको कुरा नसकिंदै त्यो व्यक्ति बोल्यो । ‘तपाईं अञ्जलीप्रसाद होइन ?’ उसले एकछिन रोकिएर फेरि सोथ्यो ।
‘हो म अञ्जलीप्रसाद नै हुँ । तर मैले तपाईंलाई चिन्न सकिन नि ? हुन त उमेरसँगै स्मरणशक्ति पनि कमजोर भइहाल्दोरहेछ । तपाईं कतै मेरो ठूलो छोरा अमनको साथी हो कि …?’
‘होइन होइन …. एकछिन समय छ भने …यसो भनौं चिया खानलाई पैसा र समय छ भने सँगै बसेर कुरा गरौं न, हुन्न र ? मसँग चियाको अफर गर्नलाई पनि पैसा छैन । त्यसैले पैसा र समय दुबै छ कि भनेर सोधेको । पचास रुपैयाँ थियो, तपाईसँग भेट्न टिकट काटेर भित्र छिरेको ।’ –अपरिचित व्यक्तिले भन्यो ।
‘हुन्छ, त्यहाँ ब्लड बैंक बाहिरपट्टि चिया पसल छ, त्यहाँ गएर कुरा गरौं न, चिया खाँदै ।’ –अपरिचित व्यक्तिको प्रस्ताव स्वीकार ग¥यो अञ्जलीप्रसादले ।
‘होइन, त्यहाँ अलि भिँडभाड हुन्छ, बस्नलाई पनि राम्रो व्यवस्था छैन । बरु अन्त कतै जाऊँ, बसेर कुरा गरौंला, एकान्तमा ।’ –अपरिति व्यक्तिले भन्यो ।
दुबै जना भृकुटीमण्डपको प्रदर्शनी मूलगेटबाट बाहिर निस्केर पुलती सडकतिर लागे ।
अञ्जलीप्रसाद मनभित्र अनेक कुरा खेलाउँदै अगाडि–अगाडि हिंडिरहेको थियो भने अपरिचित व्यक्ति पछाडि–पछाडि । अपरिचित व्यक्ति के सोचिरहेको थियो, केही भन्न सकिन्न । टुकुचा पुलनिर आएपछि अञ्जलीप्रसाद उभिएर पश्चिमतिरको तरकारी बजारतिर हेर्न थाल्यो । बजार लगभग सुनसाथ थियो । अञ्जलीप्रसाद उभिए नजिकै गएर अपरिचित व्यक्ति पनि उभियो र भन्यो–
‘यहाँ त पहिला खसी बजार थियो होइन हजुर ?’
‘हो, पहिला यो खसी बजार नै हो । तर शहरको बीचमा भएर यहाँबाट हटाइयो । अहिले कलंकीमा सारिएको छ । अब आजभोलिदेखि खुल्ला हुन्छ । त्यसैले सबै खाली गरिएको होला । दशैं तिहारमा मात्र खसी बेचिन्छ यहाँ । हेर्नुभएन, दुई चार जना व्यापारीले पेटीमै खसी राखेर बसेका ? अब बढ्दै जान्छ । म खसी किन्न प्रायः यतै आउँछु । छोराहरू त छैनन्, छोरी ज्वाइँहरू आउँछन् । उनीहरूका लागि मात्र, हामी बूढाबूढीले त माछामासु खान छोडेको पनि दश वर्ष भइसक्यो । उमेर ढल्केपछि त्यति राम्रो हुँदो रहेनछ ।’ –यति भनेर अञ्जलीप्रसाद अगाडि बढ्यो ।
‘काठमाण्डु त पहिलाभन्दा फरक भएछ, ठूला ठूला घरहरू, बाटो पनि धेरै फराकिलो ।’ –अपरिचित व्यक्तिले भन्यो ।
‘गाडिहरू पनि त कति धेरै छन् हेर्नु भएन ? बाटो चौडा गरियो, व्यवस्थित गर्न सकेका छैनन् । धूलो धुवाँले दम घुट्छ । स्थीर सरकार आउन सकेको छैन, आए पनि सबैलाई कमाउन मात्र ठिक्क हुन्छ । करप्शनले देश नांगो भइसक्यो । हिजो खाली खुट्टा हिंड्ने नेताहरू आज महलमा बस्छन्, महङ्गा गाडी चढ्छन् । देश र जनताको भन्दा आफ्नै चिन्ता छ, नेताहरूलाई । त्यसैले त देशको ठूलो जनशक्ति विदेश पलायन भइरहेको छ ।’ –कुरै कुरामा चिया पसल पनि आइपुग्यो । दुबैजना कुनातिरको टेबुलमा गएर बसे ।
‘कुरै कुरामा बाटो काटियो, नढाँटीकन भनौ भने तपाईंलाई मैले साँच्चै चिन्न सकिन । तर तपाईं मलाई चिन्नु हुँदो रहेछ, खुशी लाग्यो । कृपा गरेर ……।’
अञ्जलीप्रसादको कुरा सकिन नपाउँदै अपरिचित व्यक्तिले बीचैमा सोध्यो– ‘दुई छोरा र दुई छोरी होइनन् र हजुरका ? के गर्दैछन् ?’
‘हो, दुइटै छोरा अमेरिकामा । यहाँ बसेर पो के गर्नु ? यहाँको अवस्था त तपाईले देख्नु भएकै छ । जेठो छोरा अमन इन्जिनियरिङ सकेर उता फर्दर स्टडी गर्न गएको उतै सेटल भयो । त्यसपछि कान्छो अमित पनि उतै गयो । दुबैजनाको उतै घरजम छ । जेठी छोरी अपेक्षा जापानमा छ ज्वाइँसँगै । कान्छी अप्रिताको यतै विहा भएको छ । व्यापार गर्छन् ज्वाइँले, ठूलै व्यापारी हुन्, यहाँका । यहाँ बुढाबूढी र एक दुईजना काम गर्ने मान्छे । –अञ्जलीप्रसादले भन्यो । ‘अनि तपाईंका बारेमा भन्नुस् न !’
‘हजुरले चिन्नु भएन अझै मलाई ? हामी सँगै काम गथ्र्यौं, एउटै अड्डामा ……….?’
अञ्जलीप्रसाद ठूलो सोचमा परेको जस्तो भयो । उसले आफ्नो विगत सिनेमाको फ्ल्यासब्याकजस्तै हे¥यो । तर उसले अझैं ठम्याउन सकेन । अञ्जलीप्रसाद मनमनै सोचिरहेको थियो ‘मसँगै काम गर्ने भए त उमेर पनि मजस्तै हुनुपर्ने हो । तर यो मान्छे अर्धबैंसे देखिन्छ । तर कुराहरू भने सबै हुबहु गर्छ ।’
‘के सोचिरहनुभएको हजुरले ? म को हो भन्ने द्विविधामा हुनुहुन्छ होला, हैन ? आज तपाईं यतै आउँदै हुनुहुन्छ भन्ने थाहा पाएर आएको । सानोतिनो सहयोग गर्नुहुन्छ कि भनेर ।’ –अपरिचित मान्छेले भन्यो ।
‘के सहयोग गरौं त ? भन्नुस् न । छोराछोरीको पढाइमा कतै सहयोग वा भन्सुन गरिदिनु प¥यो कि ? कि अरु नै केही सहयोग चाहिएको ?’
‘सहयोग त धेरै चाहिएको छ, तर ती सबै सहयोगका लागि अहिले नै के भनौं । तपाईंले मलाई चिन्नै सक्नु भएन ।’
‘त्यही त । स्मरण गर्ने प्रयास गरें, तर अँझै ठम्याउन सकिन । उमेरको दोष भन्छु म यसलाई ।’
‘हामीसँगै समर सिंहजी हुनुहुन्थ्यो लेखापाल, अनि अनिरुद्रजी खरिदार । झमरु चौधरी त हजुरलाई सम्झना होला । पियन क्या त ? हजुरको भान्सा अनि लौण्ड्रीको काम समेत गथ्र्यो नि ? बेलाबेलामा घरमा तयार भएको कुरा पनि टक्य्राउँथ्यो । अचेल त कार्यालय सहयोगी भन्दा रहेछन् । समर सिंहजी त पोहोर साल पारलोग सिधार्नु भएछ, हर्ट अट्याक भएर । अनिरुद्रजी सहसचिवसम्म पुगेर रिटाएर हुनु भएछ । तर उहाँ काठमाण्डू बस्दिन भनेर उतै गाउँमै बस्नुहुँदो रहेछ । छोरा बुहारी मात्र यता ।’
अपरिचित व्यक्तिको सविस्तार सुनेपछि अञ्जलीप्रसाद झन् ठूलो सोचमा प¥यो । ‘कसरी यस मान्छेलाई सबै कुरा हु–बहु थाहा भयो ? एक–एक कुरा साँचो गर्छ ।’ –सोच्दा सोच्दै उसको मुखबाट निस्क्यो– ‘अन्यथा नलिनु होला, अन्यथा भए माफ पाऊँ । मलाई तपाईंजस्तो कुनै व्यक्ति मेरो सहकर्मी भएर काम गरेजस्तो लाग्दैन । अनि म अपरिचित व्यक्तिलाई कसरी सहयोग गरुँ ?’
‘देख्नु भो ? तपाई फेरि मेरो आवरण देखेर धोका खानु भयो । खैर छोड्नुस् यो कुरा । ढुङ्गामा भएको भगवान कसले पो देखेको हुन्छ र ? तै पनि मान्छेले चढाउँछन्, भेटी भनेर ।’ –अपरिचित व्यक्तिले भन्यो ।
‘त्यो भनेको विश्वास हो, विश्वासमा मान्छेले सर्वस्व त्यागिदिन्छ ।’ –अञ्जलीप्रसादको तर्क थियो ।
‘त्यही विश्वासको त म कुरा गर्दैछु । मैले गरेको विश्वास मेरै लागि अविश्वास पनि त सिद्ध हुन सक्छ ? मन्दिरको ढुङ्गाले परलोक सुधार्ने विश्वास मान्छेमा हुन्छ भने म त ज्यूँदै तपाईंका अगाडि बसेको छु ।’ –अपरिचित व्यक्तले अञ्जलीप्रसादको विश्वास जित्न खोज्यो ।
‘ठीकै छ, आर्थिक सहयोग हो भने मेरो घर ….।’.
‘म हजुरको घरमै आउँछु । मलाई थाहा छ हजुरको घर । महाराजगञ्ज होइन निर्मल निवास पछाडिपट्टि ? –अपरिचित व्यक्तिले बीचैमा कुरा काट्दै भन्यो ।
‘होइन, त्यो त मेरो पुरानो घर हो । अहिले हामी बूढानीलकण्ठ बस्छौं । नारायणस्थान बसबाट ओर्लेर दाहिने लाग्नुभयो भने एउटा पीच बाटो आउँछ, अलि अगाडि गएर सोध्नु भयो भने जसले पनि भनिदिन्छ । बरु अहिले छुट्टिऊँ है ?’ –अञ्जलीप्रसाद आफ्नो मथिंगल झन् शिथिल बनाउन चाहन्नथ्यो । त्यसैले छुट्टिनु नै उपयुक्त ठान्यो ।
‘हुन्छ, म छिट्टै आउँछु हजुरको घरमा । तर सहयोग के कति गर्ने भन्ने कुरा सोचिरहनुहोला ।’
‘चिया पसलबाट बाहिर निस्केपछि दुबैजना आ–आफ्नो बाटो लागे । पुतलीसडकबाट आफ्नो कार पार्किङ गरेको स्थान भृकुटीमण्डप र भृकुटीमण्डपबाट बूढानीलकण्ठ पुगुञ्जेल अञ्जलीप्रसादका मनमा अरु केही कुरा देखेन । मात्र आफूलाई सहकर्मी भन्ने त्यो अपरिचित व्यक्ति । घरि त्यस अपरिचित व्यक्तिका शीरदेखि पाउसम्म र घरि आफूसँगै काम गरेका सम्पूर्ण व्यक्तिका शीरदेखि पाउसम्म हेरेर ठम्याउने कोसिश गथ्र्यो । तर अन्तिम निचोडका रुपमा एउटै प्रश्न आउँथ्यो, ‘त्यो मान्छे को हुन सक्छ ?’
घरमा पुगिसकेपछि सोफामा थकित बस्यो । एकछिनपछि बूढीले चिया ल्याएर अगाडि डेबलमा राखी दिई । अञ्जलीप्रसाद केही नबोली सिलिङतिर हेरिरह्यो ।
‘सन्चो छैन कि क्या हो ? यो उमेरमा गाडी नचलाउनुस् भन्दा मान्नु हुन्न । एउटा ड्राइभर राखे भइहाल्यो नि ।’ –बूढीले निधार छाम्दै भनी ।
‘होइन, आज एकजना मान्छेले मलाई ठूलो सोचमा डुबाइदियो । उसले आफू मसँगै काम गर्ने व्यक्ति हुँ भनेर परिचय दियो । कुरा सबै दुरुस्त ग¥यो, तर ऊ चालिसको हाराहारीको देखिन्थ्यो ।’ –अञ्जलीप्रसादले आफ्नो मन हल्का गर्दै भन्यो । ‘त्यही कुराले अहिलेसम्म मेरो मस्तिष्कमा युद्ध गरिरा’ख्या छ । जे होस्, त्यो मान्छे घरमा आउँछु भनेको छ, केही सहयोग चाहियो रे । त्यतिबेला कुरा गरौंला । हुन त कुनै कुनै मान्छे उमेरभन्दा धेरै कम र बढी पनि देखिन्छन् ।’ –अञ्जलीप्रसादले फेरि आफैलाई सान्त्वना दियो ।
अञ्जलीप्रसाद रात्री भोजन सकेर सयनकक्षमा पुग्यो । धेरै बेरसम्म आँखा नचिम्लिएरै सोचिरह्यो, आफूलाई सहकर्मी भन्ने त्यस अपरिचित व्यक्तिका बारेमा । धेरै अबेरसम्म निन्द्रा नआएपछि आँखा चिम्लेर निन्द्रा पख्र्यो, अmझै निन्द्रा लागेन । आफ्ना विगतका दिनहरू सबै नियालेर हेर्ने निधो ग¥यो र फेरि आँखा चिम्लियो ।
XXX
वर्षाको समय थियो, दुई तीन दिनदेखिको अविरल वर्षाले जताततै हिलाम्मे बनाएको थियो, तराई । रातको दश बजेको हुँदो हो, अचानक कसैले अञ्जलीप्रसादको क्वार्टरको ढोका ढोका ढकढक्यायो । केही समयपछि झमरुले ढोका खोल्यो । यति रातको समयमा सुब्बा सा’ब अचानक आएको देखेर कुनै जरुरी काम प¥यो होला भन्ने कुरा छुट्याउन झमरुलाई केही अप्ठ्यारो परेन । ‘हाकिम सा’ब भर्खर सुत्नुभा’छ, खाना खाएर । केही जरुरी काम आयो कि क्या हो सुब्बा सा’ब ?’ –झमरुले ढोकाबाट भित्र आउन संकेत गर्दै सोध्यो । भित्र आएर बत्ती बाल्यो । सुब्बा सा’बको अनुहार निन्याउरो र चिन्तित देखिन्थ्यो ।
अञ्जलीप्रसाद निदाइसकेको रहेनछ । ढोका खुलेको आवाज अनि झमरु र सुब्बा सा’बका बीचको कुरा सुनेपछि अञ्जलीप्रसाद लुङ्गी मिलाउँदै बाहिर आयो ।
‘किन यतिबेला आउनुपरेको सुब्बा सा’ब ? पानी परिरा’छ, रात धेरै भइसक्यो ।’
‘भोलिको कुरा कसले जानेको छ र हाकिम सा’ब ? भोलि केन्द्रबाट मान्छे आउने रे ! जाली तमसुक बनाएर लिएको त्यो पैसा कि सरकारी ढुकुटीमा राखिदिनुप¥यो, कि त्यही मान्छेलाई बोलाएर जे भो भैगो, हामीलई थाहा भएन, यो तपाईको पैसा लिनुस् भनेर दिनु बुद्धिमानी हुन्छ कि जस्तो लायो । खाना पनि खाएको छैन, निन्द्रा पनि लागेन र त्यसैले आएको म त । हजुरलाई आफ्नो मर्यादाप्रति आँच आउने डर छ भने मलाई भन्नुहोस्, म बैंकबाट झिकेर बुझाइदिन्छु । पीडित व्यक्तिले महाराजधिराजका स्वकीय सचिवकोमा सरकारमा बिन्ति टक्य्राइदिनुप¥यो भनेको छ रे ! नत्र भने हामी सबै फस्ने कुरा मैले झलझली देखिराख्या’छु हजुर । हजुरको के बिचार छ ?’ –सुब्बाले आफू यहाँ आनुको करण एकै सासमा बेलीबिस्तार लगायो ।
‘चिन्ता मान्नुपर्ने केही छैन । केन्द्रबाट आउनेहरूलाई पनि यसो चटाइदिएपछि पुग्छ । तपाईं निश्चिन्त भएर जानुस्, म हुँदा हुँदै तपाईंहरू किन चिन्ता मान्नु हुन्छ ?’ –अञ्जलीप्रसादले भन्यो ।
‘सबै डरले मलाई मात्र खाइरहेको छ । कतै सबैबाट म मात्र प्रयोग भएको हुँ कि जस्तो लाग्छ । सपनाजस्तै आउँछ हिंड्दा हिंड्दै र झस्याङ्ग हुन्छु आफै । बिन्ति हजुर ! यसपालि यो धेरै महङो पर्लाजस्तो छ । मैले भनेको मान्नुस् ।’ –सुब्बा धेरै डराएको थियो ।
‘त्यस्तो केही पर्दैन, सबै म मिलाइहाल्छु । यदि उस्तै प¥यो भने मेरो टाउकोमा हालिदिनु । तपाईंको बैंक खाताबाट सबै पैसा झिकेर मलाई दिइदिनुस्, त्यस्तै डर लाग्छ भने । म तपाईंहरूलाई फसाएर आफुू बच्न कदापि सक्दिन । बरु निश्चिन्त भएर जानुहोस्, रात धेरै भइसक्यो ।’
अञ्जलीप्रपादले यति भनेपछि सुब्बा निश्चिन्त भएर बाहिरियो ।
नभन्दै भोलिपल्ट निरीक्षण टोली आयो । कार्यालय साविकमा झैं चलिरहेको थियो । सबै आ–आफ्नो काममा व्यस्त थिए । कार्यालय प्रमुखको कक्ष भित्र धेरै समयसम्म चल्यो कुराकानी । त्यसपछि टोलि अञ्जलीप्रसादको कक्षबाट निस्किएर सिधै सुब्बा सा’बको कोठामा प्रवेश ग¥यो । सुब्बा काममा व्यस्त देखिन्थ्यो । ऊ हाकिमका कुराप्रति पूर्ण विश्वस्त थियो । उसले काउको उठाएर हेर्ने बेलासम्म टोलि कोठाभित्र प्रवेश गरिसकेको थियो ।
भोलिपल्ट खबर आयो, हर्कबहादुर सुब्बा सा’बले प्रहरी हिरासतमै आत्महत्या गरे भन्ने ।
XXX
अञ्जलीप्रसाद निन्द्राबाट झस्याङ्ग व्यूँझियो । जुरुक्क उठेर बस्यो र आँखा मिच्दै अगाडि हे¥यो । अगाडि त्यही अपरिचित व्यक्ति बसिरहेको थियो, ओछ्यानकै छेउमा ।
‘हो म त्यही सुब्बा हर्कबहादुर हुँ । अहिले त चिन्नु भयो ? मेरो घर खेत सबै लग्यो, त्यो काण्डले । मेरी ठूली छोरीले बीचैमा पढाइ छोडेर बिहे गरी, एक गाडीका खलासीसँग । ऊ कहाँ छ, केही थाहा छैन । छोरो घर चलाउन सकिन्छ कि भनेर मुग्लान लाग्यो । अर्की छोरी पनि गाउँमै बिहे गरेर बसेकी छ । आफ्नो परिवार भएपछि कसले पो हेर्छ र बाबुआमालाई ? तुलना गरेर हेर्नुस त तपाईं र मेरा सन्तानमा ? तपाईंका छोराहरू अमेरिकामा सुखमय जीवन बिताएर बसेका छन् । एउटा छोरी जापानमा, अर्की देशका गुनेचुनेका ब्यापारीसँग । तर मेरो………….? तपाईं र तपाईंकी पत्नी कस्तो महंगो ओछ्यानमा सुतिरहनुभएको छ, तर मेरी श्रीमती ……..? सबैलाई वर्षा शुरु भएन भनेर चिन्ता हुन्छ, मेरी श्रीमतीलाई वर्षा शुरु भयो भनेर चिन्ताले सताउँछ, किन होला ? उसले दुई छाक खान पाउँदिन, बिरामी भएपछि सिटामोल खानलाई अर्काको भाँडा माझ्नुपर्छ । छोराछोरीहरूको भविष्य डामाडोल भयो । तपाईं आफूलाई मेरो बर्बादीको जिम्मेवार ठान्नु हुन्छ कि ठान्नु हुन्न ?
अञ्जलीप्रसादका अनुहारमा आत्मग्लानीका भावहरू स्पष्ट देखिन्थे । ऊ पश्चात्तापको आगोमा पिरोलिइरहेको थियो । अचानक उसका मुखाट आवाज आयो– ‘मलाई माफ गरिदेऊ हर्कबहादुर !’
अञ्जलीप्रसादको चर्को रुग्ण आवाज सुनेपछि उसकी श्रीमती हठात् उठी । ‘के भो तपाईंलाई ?’ निधार छाम्दै फेरि भनी– ‘ज्वरो हनहन्ती आइरा’ख्या छ । नचाहिने कुराहरू मनमा खेलाएपछि चाहिने–नचाहिने सपनाहरू आउँछन् । सुत्नुस्, म फ्यामिली डाक्टर बोलाउँछु ।’
बूढी बैठक कोठातिर लागी, अञ्जलीप्रसाद पश्चात्ताप र आत्मग्लानीको तातो खरानीमा पल्टिएझैं पल्टियो ।
२२ असार, २०७०, वाफल, काठमाडौं
(स्रोत : फेस्कुकको “कथा चौतारी” ग्रुप )
