कथा : कोरा सपनाहरु

~दलबहादुर गुरुङ~

हो ! मैले अन्तिममा कलेज त्याग्ने निर्णय गरें । सहरको प्रतिष्ठित कलेज मैले त्यसरी त्याग्न पर्ला भनेर सोंचेको पनि थिएन । कलेज छोडेपछि म अहिले गाउँमा छु । खेतीकिसानी गरेर बसेको छु । मेरो दुर्गम गाउँमा नगदेवाली उत्पादन गरेर जीविकोपार्जन गरेको छु । परिवारका साथमा छु । खुसी छु ।
अव केका लागि र किन म दुखी हुनु प¥यो र ? जसका लागि म दुखी हुन पर्ने थियो उ नै खुसी भएपछि मैले मात्र पीर गरेर किन बस्नु प¥यो र ?
जीवन अप्रत्याशित र एक्कासीको यात्रा रहेछ । मैले यही बुझें । जीवनमा धेरै कुरा अभ्यास र ब्यवहारले सिक्दै गइदो रहेछ । आज पनि सिक्दैछु । जीवन सिकाई र भोगाई रहेछ अनि भोगाई र सिकाई पनि ।
हो ! अञ्जली मैले तिमीबाट यति धेरै माया र विश्वास पाएको थिएँ बयान गरी सक्दिन अक्षर र शब्दहरुमा । तर अञ्जली तिमीबाट यत्ति छिटै घृणा र अविश्वास पाउँला भन्ने पनि थिएन तर के गर्नु ? जे सोचिन्छ त्यो हुन्न जे हुन्छ त्यो सोच्न गाहे हुँदो रहेछ ।
आज म यस्तो यात्री भएँ जहाँ संगै यात्रा गर्ने बाटो र वरपीपलले चिन्दैन मलाई । न चिन्दछ आफ्नै छाँया र प्रतिछाँयाले पनि । अञ्जानमा तय गरेको गन्तब्यको विरानो यात्री जस्तै भएको छु । न्यास्रोपनाले अंगाल्न खोज्दछ तर म सधैं खुसीको पहाड बोकेर हिंड्न आतुर छ ु ।
जव तिमीले मलाई मेरै कोठामा आएर भन्यौ दलबहादुर म अव विदेश पढ्न जान्छु । तिमीले गरेको कुरा विश्वास गर्न सकिन । तिमीले एकोहोरो विदेशको कुरा गरि रह्यौ तर मैले सुन्न समेत सकिन । तिमी मेरो कोठाबाट कतिवेला हिड्यौ मलाई त्यो कुराको हेक्का समेत भएन ।
गाउँको निम्न वर्गीय परिवारको सदस्य थिएँ म । मेरा आमाबाले मलाई पसिनाका धारा बगाएर म्याग्दीको दर्गम गाउँ राम्चेबाट पढ्न पठाएका थिए । मेरो पहिलो उद्देश्य राम्रो अंक ल्याएर आइएस्सी पास गर्नु थियो । त्यही सोंच र सपना बोकेर
म बुटवल झरेको थिएँ । तिमी र म बुटवलको नामी कलेजमा पढेका थियौं । कक्षा ११ मा हामीले राम्रो अंक ल्याएर उत्तीर्ण पनि भएका थियौं । मेरो भन्दा अंक तिम्रो अझ् राम्रो थियो । तिमी सहरको अंग्रेजी माध्यममा पढेको कारण तिमीलाई पढ्न र बुझ्न सहज थियो तर म गाउँको सरकारी विद्यालयबाट पास भएको विद्यार्थी भएपनि तिम्रो संगत र सहयोगले मैले पनि सोंचे जति प्रगति गरेकै थिएँ ।
अञ्जली कै घरमा कोठा लिएर बस्ने गरको थिएँ । अञ्जली र मैले गृहकार्य संगै मिलेर गथ्यौं । मध्यरातसम्म एकै ठाउँ बसेर पढ्थ्यौं तर कहिले हामीले एक अर्कामा फरकपना भेटेनौं । नराम्रो दृष्टिले हेरेनौं । कहिले काँही क्यान्टिनमा संगै चिया पिउँदा तिमीले मलाई झुक्काएर हेथ्र्यौ । आँखा जुध्थे । तर केही बोल्थेनौं । मलाई थाहा थियो हामी विचको दरार । म कहाँको गाउँले निमुखा केटो । तिमी कहाँ धनाढ्य दम्पत्तिका एक्ली छोरी । न तिमीसंग मेरो वर्ग मिल्थ्यो,न वर्ण मिल्थ्यो,न जातभात ?
थाहा छ मलाई अञ्जली तिमीमा निर्दोष भावनाहरु थिए । तिमीमा विश्वास गर्ने विश्वासिलोपना थियो । मैले तिमीलाई कहिल्यै कुनै कुराको प्रस्ताव गरिन अनि न तिमीले कहिल्यै ?
बुटवलको फुलवारी,हिलपार्क,शंकरनगरको वनबाटिका,लुम्बिनी,पाकरीको रुख र सिद्धबाबाको मन्दिर हाम्रा घृुम्ने थलो थिए ।
थाहा छैन अञ्जली हाम्रा चार आँखा दुई कहिले भए अनि दुई मुटु एक । तैपनि हामीमा हुर्केको अघोषित मायाप्रेमको विरुवामा हामीले नै मलजल गरेका थियौं । तिम्री आमाले हामीलाई कहिल्यै शंकाको आँखाले हेरिनन् । तिम्रा प्रदेशिएका बाबाले हाम्रा अघोषित प्रेमका बारे सुन्ने कुरै भएन । जान्ने कुरै भएन ।
थाहा छ तिमीले मेरो काखमा शिर राखेर मलाई एकोहोरो हेर्दै अर्मूत प्रेमलाई इशाराले ब्यक्त गरेको । कलेजमा हुने विदा पछिल्ला समयमा हामीले यसरी नै माथि उल्लेखित स्थानहरुमा घुमेर वितायौं । तर अञ्जली न तिमीले न मैले कहिले पनि प्रेमको बारे कुनै शब्दहरु ओकल्यौं ।
तर अञ्जली तिमीले एक्कासी पढ्न विदेश जाने भनेपछि तिम्रो र मेरो बोलचाल कम भयो । वसाइ उठाइ पनि कम हुँदै गयो । घुम्ने काम त ठप्प भयो । मैले तिमीलाई यहीं पढौं । यहाँका कलेज पनि स्तरीय छन् भने हजारौं पटक भनें तर तिमीले मानिनौं । बाबाले जसरी नि पढ्न आउनु भनेर भन्नु भाछ मात्र भनिरह्यौ । तिम्रो यो कुरा सुनेपछि मेरो मनमा आगोको ज्वाला दन्क्यो । कति रात म जाग्राम बसें । कति दिन म भोकै सुतें । आखिर तिमी जाने नै भएपछि मेरो केही लागेन । तिमीले मलाई काठमाण्डौं एयरपोर्टसम्म छोड्न भनेकी थियौ तर मैले विसञ्चोको कारण देखाएर तिमीसंग जान इच्छुक भइन । खासमा मसंग काठमाण्डौंसम्म पुग्ने र फर्किने पैसा पनि थिएन ।
तिमी गयौ । हिंड्नेवेला तिम्रो मुख हेर्न समेत सकिन मैले । विदाईका हात हल्लाउन समेत सकिन । मेरो मनको दीयो मारेर जाने तिमीलाई तिम्रो मनको दीयो बालि राखे भनेर भन्न पनि सकिन ।
तिमी हिंडेकै विहान म पनि मेरै गाउँ फर्के । किन र कस्का लागि पढुँ ? जहाँ तिम्रो भावनासंग खेल्न पाउँदिन,जहाँ तिम्रो न्यानो स्पर्श पाउँदिन अनि तिम्रो निर्दोष अनुहार देख्न पाउँदिन भने केका र किन यो झुट् सहरमा ओइलिएको साग झैंै वस्ने भनेर मैले कलेज त्याग्ने निर्णय गरें ।
हो ! अञ्जली कसका लागि पढ्ने मैले ? कोसंग बसेर पढ्ने मैले ? कसरी सक्छु तिमीसंगै घुमेको डुलेको विर्सिन ? मलाई यिनै कुरा र दृश्यहरुले सताइरह्यो
कसरी सक्छु यी मेरा औलाहरु चुमेको विर्सिन ? कसरी भूल्न सक्छु सिद्धबाबा मन्दिरमा हाम्रो प्रेम सफल होस् भनेर कामना गर्दै परेवा उडाएको विर्सिन ? हो यी सबै परिदृष्यहरु मेरा आँखाहरुमा ओझेल पर्न सकेनन र म गाउँ फर्के ।
तिमीले मलाई मेल गरिरहेकी थियौं । एक्कसी तिमीले फेसबुकमा आफ्नो जीवन साथी बनाउन लायक केटो भनेर संगै अंगालो मारेको फोटो र स्टाटस राखेकी थियौ ।
मेरो दुर्गम गाउँमा महाविर पुन दाइको देन तारविहिन नेटको प्रयोगले मलाई तिमीबाट टाढा बनायो सधैंलाई । कारण म त तिम्रो लागि पहिल्यै नै पन्छि सकेको थिएँ तैपनि मनको कुनोमा भएको मायाले कतै तिमी फेरि आउछेउकी भन्ने प्रतीक्षाको घडी पनि टरेर गयो ।
अञ्जली म त आज पनि तरकारी र अन्नवालीबाट प्रशन्न छु । मैले यसैमा पसिना पोखेको छु । परिश्रम घोप्टाएको छु । तर अञ्जली बोडी जस्तै झुण्डिएका मेरा सपनाहरु र फर्सि जस्तै गुल्टिएका मेरा आवश्यकताका अगि म नतमस्तक छु ।
तिमीलाई आफ्नो बनाउने कोरा सपनाहरु,भावनाहरुमा बिर्को लागे । नयाँ वर्ष आउँदा तिम्रो यादले सताउँछ । तिमीले छोडेर गएको नयाँ वर्षमा म एक्लै हाँस्न सकिन । र त पीडाबोधका साथ तिमीलाई सम्झि रहेको छु ।

(स्रोत : फेस्कुकको “कथा चौतारी” ग्रुप )