कथा : म थोत्रो कोट हुँ

~रोशन भुयंजु~

मेरो मालिक खरदार हो । म उसको थोत्रो कोट हुँ । मेरो मालिकको उमेर पैत्तिस , मेरो दश । दश बर्ष अगाडी जन्मदानी म यत्रै थिए अहिले पनि बढेको हुइन । बरु घटे हुँला । उतीबेला म सुन्दर थिए, जवान थिए, जब मालिकले मलाई पहिरिएर अफिस निस्कन्थे मालिकिनी हुरुक्कै हुन्थिन मालिकलाई देखेर । भन्थीन, ‘मेरो राजा आज यो कोटमा कति हेन्ड्सम देखिनु भाको ।’
तर हेन्ड्सम मालिक होईन म थिए । यो कुरो मालिकनीले के बुझ्थिन ।मालिकले एका दुई बुझे होलान् तर चुपचाप लागेर तारिफमात्रै सुन्थे । अफिस पुगे पछी जतन गरेर मलाई कुर्सीमा राख्थे ।

भर्खर् विवाह गरेका थिए त्यसैले भट्टीतिर नलम्कीकन मालिक सिधै घरतिर दौडन्थे । घर पुग्ने बित्तिकै मालिक्नी स्वयम् आइपुग्थिन मलाई खोल्दिन, मालिकको जिउबाट खोलेर जतनसाथ दराजमा झुन्ड्याउथिन । पित्तलको ह्याङरमा म शानले झुन्डी सकेपछी मालिकनीले धुलो लागेको पो छ की भनेर हातले बिस्तारै सुम्सुम्याउथिन र त्यसपछी अत्तर छर्केर दराज बन्द गर्थिन । दराजभित्रका अन्य लुगाहरू डाहाले त्यसै त्यसै हुरुक्कै हुन्थे, म भने गमक्क बनेर बस्थे ।
समय बित्दै गयो । मालिक मालिकनीको विवाह पनि पुरानो हुँदै गयो म पनि बिस्तारै मैलो हुँदै जान थाले । मैले उ बेलाको जस्त्तो स्याहारसुसार पाउन छाडेँ । दराजभित्र बस्ने के कुरा भित्ताको किलामा समेत मैले बास पाउन छोडे । अत्तरको सुगन्ध त कता हो कता अजाभोली म चुरोट र रक्सी गन्ह्याउन थाले । मालिक जता मन लाग्यो त्यतै ढेस्सा लागिदिन्छ । अफिस पुगेर नी मलाई खोल्दैन उल्टै क्यान्टिनमा खाजा खान गएको बेला दुई चार थोपा चिया मैतिर पोखाइ दिन्छ । खाजा खाइ सकेपछी मेरै लबेदाले मुख पुछपाछ पार्छ र चिसै हात सुटुक्क मेरो खल्तीमा हालेर मेरो भित्रीमा मोलमाल पार्छ । मालिकिनीले पहिला जस्तो मायालु नजरले न मलाई हेर्छिन न त मालिकलाई नै ।

अफिस जादा उ उदास भएर जान्छ र घर फर्किदा झोक्रिएर आउछ । मालिकनीको साटो आजभोलि उनका दुइटा छोराहरू आउछन् मलाई सुम्सुम्याउनु । बाबा चकेट- सानो चैँ भन्छ । ठुलो चैँ केही बोल्दैन तर एकैचोटी म भित्र हात हाल्छ । मेरो मालिकले मलाई फुकालेर तिनै छोराहरूको जिम्मा लगाइदिन्छ । मलाइ तिनीहरूले तानातान गर्छन्, चक्लेट एउटा पनि भेटिदैन, ठुलो चैँ ले मलाई भुइमा फाल्छ सानो चैँ मै माथी आएर लडिबडी गर्थै रुन थाल्छ ।

सबै भन्दा बढी लाज मलाई मालिक अफिस जादा लाग्छ । मेरो मालिक अफिस जादा सधैं माइक्रो बस चढेर जान्छ । सधैं जसो नै अफिस जादा मेरो झगडा पर्छ माइक्रोमा अर्को कोट सँग ।

सातदोबाटोको माइक्रो दिनहु बिहानमा खचाखच । खलासीले मेरो मालिकलाई भित्र बाट भित्र त्यसबाट नी अझै भित्र जानु भन्दै कताकता पुर्याइदिन्छ । मेरो मालिक सोझो । उ पनि भित्र भित्र जादाजादै अरुको कुममा, खुट्टामा, ढाडमा अढेस लाग्न पुग्छ ।

अफिस टाइम, कलेज हिडेका ठिटाठिटी, अफिस हिडेका कर्मचारी, डेटिङमा हिंडेको स्मार्ट प्रेमी, पार्टीमा हिंडेको निम्तालु सबैका जिउमा सुकिला कोट सजिएका हुन्छन् । सधैं दिन ती सुकिला कोटहरूले मलाई गिज्ज्याउछन ।
एक दिन अच्चम भो, माइक्रो ड्राइभरलाई के झोंक चल्यो कुन्नी उसले सिटमा आटाउने मात्रै मान्छे बोकेर हुइक्यो । खलासी पुलचोक, कुपोन्डोल, सहिदगेट, रत्नपार्क रत्नपार्क भन्दै भए जति अवाजमा कुर्ल्दै थियो । माइक्रो हुइक्यो । कति पछि मेरो मालिकले आज बस्ने सिट पायो । उ आरामले बसी रैछ । कुमारीपाटी जावलाखेल हुँदै माइक्रो पुलचोकतिर मोडियो ।
‘मलाइ नछुई पर बस् भनेर भन तेरो मालिकलाई’ – संगै बसेको मान्छेको कोट जंगियो । मेरो लबेदाले उसको लबेदा छुन लागेछ । उसको मालिक ठाटबाठ स्मार्ट देखिन्छ । मेरोचाही लोशे, झुत्रे । लौ हेर न कति दिन पछि आज बस्ने सिट पाको, ढुसुढुसु उङ्दै छ । म आफूलाई हेर्छु अनि त्यसलाई हेर्छु । त्यस्को फुर्ती हेर्छु । मलाई मेरो सुरुवाती दिनहरूको सम्झना आउछ । म पनि त्यस्तै थिए फुर्तीदार, मेरो मालिक पनि मै जस्तो थियो फुर्तिदार ।
‘तेरो मालिकले तँलाई कहिलै ड्राइ क्लिनिङमा पठाउदैन नुहाइदिन’ – अगीकै कोटले मलाई सोध्छ ।
‘तँ कस्तो मैलो भाको, गन्ध पनि उस्तै नमिठो आउछ’ – उ फेरि बोल्छ । म चुप लागेर आफूतिर हेरी बस्छु । मेरा बाहुलाहरूमा बिछट्टै मैलो देखिन्छन । गोजीको वरिपरी त झनै हेर्नै नहुने भाछ । मालिकले हातको पसिना पुछ्न मेरै खल्तीमा हात् हाल्छ । क्यान्टिनमा खाजा खाएर चिसो हात मै भित्र घुसार्छ । खाएर बाँकी रहेको चुरोटको ठुटा, रक्सीको पेग, छोराहरूको ललिपप, मालिकनीको समोसा सबै मेरै खल्तीमा आउछन । ठाउँ ठाउँमा म प्वाल परेकोछु, ती सबै मालिकले चुरोट सल्काएर हो ।
म आफूलाई नै हेरिरहदा, ‘कहाँ काम गर्छ तेरो मालिक’ – अगीको कोट फेरि सोध्छ । मलाई त्यसको जवाफ दीइहाल्न मन लाग्दैन तर पनि भन्दिन्छु सरकारी जागिरे हुन भनेर । उ नाक खुम्च्याउछ ।
‘मेरो मालिक प्राइभेट बैंकको म्यानेजर हो । मलाइ हप्तैपिछे ड्राइ क्लिनिङ पठाउछ । घरमा मालिकनी पनि छिन् तिनले पनि मेरो उती नै रेखदेख गर्छिन ।’ उसले एकै सासमा भनि सक्यो सबै कुरा । उ यसरी गमक्क फुलेको देख्दा फेरि नी मलाई पुरानै दिनको याद् आउछ । म त्यो बेला दराजभित्र शानले बस्दाको यादले चिमोठ्छ । कुपन्डोलमा आइपुगे पछि माइक्रो रोकियो । उसको मालिक त्यहिको बैँकमा काम गर्दोरैछ उ त्यहि उत्रिन्छ । उ उत्रिदा उसको मालिकले दिएको जोडको धक्काले मेरो मालिक ब्युझन्छ ।
गणडतन्त्र आ’को देशमा नयाँ सरकार बन्यो । केही समयपछी सबै सरकारी कर्मचारीलाई सुट अनिबार्य लगाउन उर्दी गर्‍यो सरकारले । मेरो मालिकको खप्पर दरो, सरकारले तोकेको रंगको कोट र म उस्तै उस्तै परेछु । मेरो मालिकले नयाँ कोट किनेन । मैले नै उसको काम चलाइदिए ।

खरदारको जागिर । घरमा स्वास्नी र मसिना छोराहरू । अन्य आयश्रोत शुन्य । काठ्मान्डौको महङ्गी । म मैलो बने भनेर न्यास्रो मान्दिन, ड्राइ क्लिनिङमा मलाई पठाउने उसको क्षमताले भ्याउदैन । जता जादा पनि मेरो मालिकले मलाई साथै लैजान्छ । बिहे गरे पछि उसकी श्रीमती पनि त्यति धेरै संगै छैनहोली जति म उसको साथमा छु । म दिनभर कल्पनमा कावा खान्छु । बेलुका मालिक घर पुग्छ । छोराहरू उसरी नै चक्लेट भन्दै झुत खेल्छन । चक्लेट भेटिदैन आज नी । यो पटक मलिकनीले छोराहरूबाट खोसेर मलाई भित्ताको किलामा सिउरिन्छिन 🙂 🙂

April 22, 2014

(स्रोत : Sahityasansar.com )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.